49 λέξεις για το Χιόνι

Χτες το βράδυ στη ΝΕΤ έπεσα τυχαία πάνω στο ξεκίνημα του "Εξάντα", του ντοκιμαντέρ που επιμελείται ο Γιώργος Αυγερόπουλος. Ομολογώ πως μέχρι τώρα δεν το είχα παρακολουθήσει ούτε μια φορά. Το χτεσινό επεισόδιο όμως με συνεπήρε τόσο πολύ που από εδώ και στο εξής θα το παρακολουθώ τακτικά. Και επίσης έγινε η αφορμή να γράψω τούτο εδώ το post, για όσους δεν το είδαν αλλά και για όσους το είδαν και θέλουν να σχολιάσουν.

Το θέμα της εκπομπής λοιπόν αφορούσε τη Γροιλανδία, τους αρκτικούς πάγους και το πετρέλαιο. Στο υπέδαφος της χώρας αυτής έχουν βρεθεί πετρώματα τα οποία περιέχουν σταγόνες πετρελαίου και άλλων πολύτιμων ορυκτών, κάτι που υποδεικνύει ότι πιθανόν να υπάρχουν ολόκληρα κοιτάσματα κάτω από τους πάγους. Το λιώσιμο των τελευταίων έχει βοηθήσει στη διαπίστωση των ευρημάτων αυτών. Η κυβέρνηση της Γροιλανδίας είναι αρκετά φιλόδοξη, καθώς έχει ήδη ιδρύσει Υπουργείο Πετρελαίου και Ορυκτού Πλούτου, όπως επίσης έχει συνάψει συμφωνία με τις 6 μεγαλύτερες εταιρείες πετρελαίου του κόσμου. Από τις δηλώσεις των εκπροσώπων των εταιρειών γίνεται φανερό ότι αποσκοπούν στο κέρδος, κάτι απόλυτα αναμενόμενο, το κέρδος όμως αυτό έρχεται σε άμεση σύγκρουση με την ευημερία του υπόλοιπου κόσμου. Η Γροιλανδική κυβέρνηση φαίνεται να συμφωνεί με την πολιτική των πετρελαϊκών εταιρειών. Σύμφωνα με δήλωση ενός εκπροσώπου της, η ανάπτυξη της βιομηχανίας στη χώρα τους θα δώσει νέες θέσεις εργασίας και οικονομική ενίσχυση αρκετή, ώστε η χώρα τους να ανεξαρτητοποιηθεί πλήρως από τη Δανία (η Δανία, που μέχρι πρότεινος έλεγχε εξ ολοκλήρου τη Γροιλανδία, της έχει πλέον παραχωρήσει μερική πρωτοβουλία σχετικά με τη λήψη αποφάσεων τοπικού μόνο χαρακτήρα).









Μα δεν βλέπει κανείς τους το οξύμωρο; Για τι είδους ανάπτυξη μιλάμε, όταν θα δυσκολευόμαστε να επιβιώσουμε σε αυτόν τον τόπο; Η θέση της Γροιλανδίας είναι ότι το λιώσιμο των πάγων έχει και θετική πλευρά, με την έννοια ότι έτσι οι έρευνες στο υπέδαφός της θα γίνουν ευκολότερες από τις πετρελαϊκές εταιρείες. Επεκτείνοντας το συλλογισμό αυτό, η υπερθέρμανση του πλανήτη μπορεί να μας ωφελήσει, αποδίδοντάς μας περισσότερο πετρέλαιο να καίμε, ούτως ώστε να συνεχίσει η ανθρωπότητα να προχωρά. Υπάρχει άραγε θετική πλευρά; Μπορούμε στ' αλήθεια να επωφεληθούμε από την πιο απειλητική επίδραση του ίδιου μας του είδους;

Έστω ότι τα κοιτάσματα πετρελαίου, χρυσού και αδάμαντος στην Αρκτική ζώνη αποδεικνύονται αξιοποιήσιμα και η βιομηχανική ανάπτυξη εξαπλώνεται και στην τελευταία παρθένα έκταση του πλανήτη. Η επιπλέον αύξηση των ρύπων της καύσης των υδρογονανθράκων θα εντείνει το φαινόμενο του θερμοκηπίου, το λιώσιμο των πάγων και συνεπώς θα αποσταθεροποιήσει το (ήδη διαταραγμένο) κλίμα της Γης, με όλες τις γνωστές συνέπειες. Άρα, αν από την αλυσίδα γεγονότων αυτή δεν βγαίνει κερδισμένος ο Άνθρωπος, τότε ποιος κερδίζει;

Θα ήθελα να κλείσω με κάποιες φράσεις από ανθρώπους απλούς, κατοίκους της χώρας τους και του Κόσμου, που με συγκίνησαν όσο λίγα πράγματα που ακούω στην τηλεόραση:

"Εμείς εδώ στη Γροιλανδία χρειαζόμαστε το κρύο, είναι κομμάτι της ζωής μας".

"Όλοι εσείς που μένετε στις μεγάλες πόλεις, όπου κι αν βρίσκεστε, σκεφτείτε κάθε μέρα, τη ζημιά που προκαλείτε σε εμάς εδώ στη Γροιλανδία".

"Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τους ανθρώπους της Αρκτικής που δεν βλάπτουν τη χώρα τους".

Ο ταλαντούχος κύριος Mark Ronson

If only I had a nickel each time…

Τον τελευταίο καιρό κυκλοφορεί ένα email ο αποστολέας (ο πρώτος από όλους) ισχυρίζεται ότι μας το στέλνει για να μας ανοίξει τα μάτια, όπως έκανε και για τον ίδιο μια φίλη του Γερμανίδα, δικηγόρος στο επάγγελμα. Κατάλαβες πού το πάω ε; Όχι;;; Μα πού ζεις; Λοιπόν άκου τότε. Λέει, η δικηγόρος πάντα, ότι αυτό το κατά τ’ άλλα άδειο email παρακολουθείται από τη Microsoft ή κάτι τέτοιο και ότι είναι πολύ επικίνδυνο για τον Bill και μια άλλη εταιρεία δεν θυμάμαι ποια. Και με έναν μαγικό τρόπο αποτελεί απειλή για την υπόληψή τους! Αυτό σημαίνει ότι οι εταιρείες αυτές μπορούν να track down αυτό το μήνυμα και, προκειμένου να μη τους βγει το όνομα (το γιατί δεν το έχω καταλάβει), στέλνουν σε κάθε αποστολέα του μια επιταγή, το ύψος της οποίας αυξάνει ανάλογα με τον αριθμό των emails στα οποία το έχει προωθήσει. Με λίγα λόγια, άμα στείλεις το email αυτό σε όλες τις επαφές που έχεις στον κατάλογό σου (μα φυσικά και τις ξεχασμένες, είναι πολλά τα λεφτά χαλλόου!), αυτόματα έχεις λύσει το οικονομικό σου πρόβλημα!

Το email αυτό έφτασε και στα χέρια μου, και μάλιστα όχι μια, όχι δύο, μα έξι φορές! Κάθε φορά από διαφορετικό αποστολέα! Μα είναι δυνατόν να πιστεύουμε κάτι τέτοιο; Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι ο άνθρωπος που το σκέφτηκε είναι ιδιοφυία. Το θέμα του είναι προκλητικό (εύκολα λεφτά), αληθοφανές (λόγω της δικηγόρου) και έχει λογική βάση (ότι 400 ευρώ είναι ψίχουλα για τον Gates). Την πρώτη φορά που το έλαβα ένα μήνα περίπου πριν, το έχαψα για τα καλά, και το προώθησα σε αρκετά άτομα. Στα οποία θα ήθελα να ζητήσω μια συγνώμη για τη σαβούρα που τους έστειλα.

Πάει με αυτή τη μαλακία τώρα. Ας πούμε κάτι πιο χρήσιμο τώρα. Στο σημερινό podcast έβαλα το Space Dementia των αγαπημένων μου Muse, που ακούγεται σε μια διαφήμιση γνωστού αρώματος, και που τους έχω απωθημένο γιατί μας τίμησαν με την παρουσία τους στις 16 Οκτωβρίου αλλά μας τα’παν στο Terra Vibe και μου ήταν αδύνατο να πάω να τους δω.

Α, και somethin’ 4 da ladies: τα Hondos μέχρι το Σάββατο έχουν 25% σε όλα τα καλλυντικά και αρώματα, σπεύσατε! Αλλά πριν πάρετε τους δρόμους βγάλτε με από ένα δίλημμα pleez. Είμαι μεταξύ δύο αρωμάτων, το L De Lolita Lempicka (αριστερή φωτό) που είχα και μου τελείωσε και το Classique του Jean Paul Gaultier (δεξιά φωτό). Τι; Όχι και τα δύο μωρέ, έχω κι άλλα ψώνια να κάνω. Σ’ αυτό δεκτές οι απόψεις όλων.

Lord Don't Slow Me Down

Είμαι η Rocker Venus In Furs, έχω λίγα λεπτά στη διάθεσή μου να γράψω αυτές τις γραμμές πριν με αρπάξει η Romance Venus In Furs από το μαλλί. Τον τελευταίο καιρό ελέγχει πεισματικά όλες μας με αποτέλεσμα να μην μας αφήνει να εκφραστούμε. Γι' αυτό κι εγώ πήρα την πρωτοβουλία, την ώρα που κοιμόταν, να ανεβάσω κρυφά αυτό το post ως δήλωση της ύπαρξής μου. Οργανώνουμε ένα σχέδιο μαζί με τις υπόλοιπες Venuses έτσι ώστε σύντομα να επανέλεθει η αρχηγία στην ομάδα μου, μαζί με τις Active, Sarcastic, Cynical, Thinker, και Diva. Σύντομα θα ακούσετε από εμάς ξανά. Στόχος μας είναι η επαναφορά της ισορροπίας της συνολικής μας προσωπικότητας μέσα από το πλουραλιστικό πρότυπο ελέγχου διάθεσης και συναισθημάτων, όπως δηλώνουμε και στο καταστατικό μας.

Με λάβαρο λοιπόν το νέο τραγούδι της μπάντας που με μύησε στο χώρο της indie και του rock'n'roll, κηρύσσω τούτη εδώ την Επανάσταση! Lord don't slow me down!

I’m tired and I’m sick
Got a habit that I just can’t kick
Feel hungover and I’m all in love
When the lights go down
I’m gonna shoot ‘em all

S’alrite
Don’t be afraid
You gotta keep dreaming in the bed you made
And if it tastes like shit
Well, it beats sleeping rough on the floor
Keep saying that my head’s locked up in the clouds
Keep praying that the lord won’t slow me down

I’m tired and I’m sick
Got a habit that I can’t, won’t lick
Feel hungover and I’m all in love
Let the lights go down
Me and you are gonna shoot 'em all

Interlude

Σήμερα ήθελα να γράψω για ένα άλλο τραγούδι, αλλά η δύναμη που άσκησε πάνω μου το συγκεκριμένο από την πρώτη στιγμή που το άκουσα ήταν τόσο δυνατή, που εδώ και μέρες το μυαλό μου σκέφτεται μόνο αυτή την αναπάντεχα όμορφη και ταυτόχρονα σκοτεινή μελωδία.

Το Interlude πρωτοακούστηκε στην ομώνυμη ταινία του 1968, επανακυκλοφόρησε όμως τον Αύγουστο του 1994 από τον Morrissey και την εκκεντρική Siouxsie Sioux. Δυστυχώς όμως δεν κατάφερε να ακουστεί αρκετά λόγω της ρήξης που επήλθε μεταξύ των δυο εκείνο τον καιρό, με αποτέλεσμα κανένας να μην το προωθήσει. Κατάφερε να φτάσει μέχρι το #25 του βρετανικού chart, θέση αναμενόμενη για την Siouxsie εκείνη την εποχή.

Για εμένα, η μελωδία και οι στίχοι του ερμηνευμένοι από δυο καταπληκτικές φωνές το καθιστούν από τα ωραιότερα ντουέτα που έχω ακούσει ποτέ και σίγουρα θα πάρει μια θέση στα all-time favorites.

Time, is like a dream,

Now, for a time,

you are mine.

Let's hold fast,

to the dream,

that tastes and sparkles like wine.

Who knows if it's real,

or just something we're both dreaming of.

What seems like an interlude now,

Could be the beginning of love.

Loving you, is the world that's strange,

So much more than my heart can hold,

Loving you makes the whole world change.

Loving you, I could not grow old.

No-nobody knows,

When love will end,

so 'til then, sweet fiend.

Time, is like a dream

and, now, for a time,

You are mine.

Let's hold fast to the dream

that tastes and sparkles like wine.

Το σαμιαμίδι, το συννεφάκι και η τρελή

"Δεν πειράζει κανέναν, σιγά το πράγμα"
"Αυτό μόνο στους τοίχους πάει, δεν τσιμπάει"
"Ξέρεις τι λένε, φέρνει τύχη!"

Μωρ' τι μου λέτε; Σαμιαμίδι μέσα στο σπίτι; Πού ακούστηκε; Σιγά μην το αφήσω να κόβει βόλτες αμέριμνο στο δωμάτιό μου, μπας και μου χαμογελάσει και μένα η τύχη. Θα του δείξω εγώ ποιος είναι το αφεντικό εδώ μέσα... Να με ακούει κανένας συνάδελφος παύλα συμφοιτητής παύλα οικολόγος παύλα φυσιοδίφης θα με αναφέρει στην Πανελλήνια Ένωση Βιολόγων! Πάταξον με, άκουσον δε αγαπητέ μου. Φυσικά και τρέφω φιλοζωικά αισθήματα, άλλωστε έχω δυο πανέμορφα τερριε-γκριφφονάκια, αλλά δεν μπορώ να κοιμάμαι και ήσυχη ξέροντας ότι πάνω από το κρεβάτι μου αλωνίζει ένα σαυρίδιο. Και αν είχα τρόπο να το απομαρκύνω αβλαβές θα το έκανα, έλα όμως που είναι διαβόλου κάλτσα και τρυπώνει σαν αστραπή! Γι'αυτό και ζώθηκα όλα τα φονικά όπλα που είχα (χλωρίνη, εντομοκτόνο, σκούπα, ακόμα και σφουγγαρίστρα) και κίνησα προς το μέτωπο. Υστερα από ένα τραγελαφικό σκληρό μαρκάρισμα τριών ημερών, κατάφερα να το πετάξω έξω από τη μπαλκονόπορτα, ή έτσι θέλω να πιστεύω δηλαδή, γιατί το πτώμα δεν το έχω δει με τα μάτια μου ακόμα.

Τέλωσπάντων, το περιστατικό αυτό έγινε λίγες βδομάδες πριν. Και απευθύνομαι σε σένα που μου είπες ότι φέρνει τύχη: Αν ένα σαμιαμίδι ισοδυναμεί με τύχη, τα δυο σαμιαμίδια σε τι αντιστοιχούν;;; Γιατί σαν να μην έφτανε το ένα, χτες εντόπισα ένα δεύτερο να προσπαθεί να βρει ανοιχτό παράθυρο για να χωθεί στο εργαστήριο! Αλλά, στο ύψος μου, κιουρία, έκλεισα ξανά το παράθυρο χωρίς να βγάλω την παραμικρή τσιρίδα και έσκασα σαν ποντικός μέχρι να τελειώσω τη δουλειά μου.

Δηλαδή τώρα εγώ υποτίθεται πρέπει να κολυμπάω στην τύχη; Όχι αν είναι πείτε μου, γιατί μπορεί εγώ να έχω λανθασμένη άποψη για το τι είναι τύχη. Για παράδειγμα

• όταν την ημέρα που ξέχασες το πορτοφόλι σου μπαίνει στο λεωφορείο ο ελεγκτής
• όταν ο ανάδρομος ερμής έχει κατσικωθεί στο ζώδιό σου και δε λέει να ξεκουβαλήσει
• όταν ο καθηγητής σου παίρνει σύνταξη στα μισά της ερευνητικής σου
• όταν η μπαταρία του κινητού σου πέφτει μόλις βγεις από το σπίτι

τότε θεωρείσαι τυχερός; Εεεε;

Είμαι αισιόδοξο άτομο όμως και δεν το βάζω κάτω, γιατί πιστεύω πως το συννεφάκι που ρίχνει βροχή έξω δεν είναι από αυτά που κυνηγούν τους γκαντέμηδες, όοοοχι, απλά ο καιρός είναι βροχερός! Μη χάσεις εσύ, αμέσως να πεις ότι εκεί έχει λιακάδα! Εντάξει, το πιάσαμε το υποννοούμενό σου φίλε...

Το τραγουδάκι που ακούγεται (μην πατάς αμέσως το pause...) είναι του γάλλου ράπερ Mc Solaar, μου αρέσει πολύ η μουσική του τύπου, και από το συγκεκριμένο τραγούδι δανείστηκα το στιχάκι που με ρώταγες τις προάλλες (ξέρεις εσύ!).

Comme un oiseau sans ailes
J' vole vers le ciel mais j' sais qu'la vie est belle...

(σαν ένα πουλί χωρίς φτερά, πετώ προς τον ουρανό, μα ξέρω πως η ζωή είναι ωραία...)

Καλό μήνα σας είπα; Δε σας είπα... ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Σκέφτομαι και γράφω - Θέμα: "Πως πέρασα την 28η Οκτωβρίου"

Άργησα να ξυπνήσω σήμερα. Λίγο το ξενύχτι, λίγο η κούραση από τη βαρεμάρα. Αλλά δεν έχω παράπονο, ειδικά που κέρδισα μια ώρα ύπνου με την αλλαγή της ώρας. Έφτιαξα ένα ζεστό καφέ και άνοιξα την τηλεόραση, γαμώτο, δεν πρόλαβα τα παιδικά...Λογικό αφού είχε ήδη μεσημεριάσει. Χτυπάει το τηλέφωνο.

"Έλα κοπελιά...Ε, καλά, θα σ'τα πω από κοντά. Τι;; Oh my god. Είπε για καφέ; Ναι, μου το πέταξε κι εμένα χτες αλλά το απέφυγα διακριτικά. Πήγες παρέλαση; Εγώ όχι ρε, κοιμόμουνα...Να σου πω, θα κάνουμε τίποτα; Ναι ναι, ψήνομαι. Αχά...τι ώρα; Σε μισή;;; Δε προλαβαίνω να ετοιμαστώ ρε κοπελιά!...........Καλά καλά, θα κάνω χρόνο ρεκόρ σήμερα. Έγινε, θα σου κάνω αναπάντητη. Φιλιά"

Κατασκοτώθηκα μέχρι να ετοιμαστώ αλλά τελικά πρόλαβα. Ήμουνα (παραδόξως) στην τρίχα στην ώρα μου. Είχε ήδη πάει 2 και τέταρτο, ώρα να φύγω. Συναντηθήκαμε στο σπίτι της φίλης μου, θα πηγαίναμε με παρέα Ναύπακτο για καφεδάκι, ό,τι πρέπει σήμερα Κυριακή, που είναι και αργία.

Φτάνουμε Ρίο λοιπόν και έρχεται η μεγάλη ερώτηση: Καραβάκι ή γέφυρα; Καραβάκι μωρέ, έχει περισσότερη πλάκα και θα μας έρθει φθηνότερα. Έτσι κι έγινε, αφήσαμε το αυτοκίνητο στο γκαράζ (του καραβακίου) και ανεβήκαμε στο κατάστρωμα. Είχε λίγη ψυχρούλα και ο αέρας μου πήρε τα μαλλιά και τα μυαλά. Αλλά δεν μπήκαμε μέσα στο "σαλονάκι", after all κάναμε και την πλάκα μας, μόνο εμείς μείναμε όλη την ώρα πάνω. Μετά από ένα τεταρτάκι φτάσαμε απέναντι και μετά από άλλο ένα είχαμε ήδη παρκάρει στη Ναύπακτο.


Τόσα χρόνια είμαι εδώ και πρώτη φορά πέρασα απέναντι για καφέ και τώρα συνειδητοποίησα όσα λέγανε για τη Ναύπακτο. Είναι μια πολύ γραφική πόλη, με το γραφικό της λιμανάκι-κόλπο για να αράζουν τα καϊκάκια, ωραία πλατεία, πλακόστρωτα σοκάκια, το κάστρο με την καταπληκτική θέα χαμένο κάπου μέσα στο πράσινο πάνω στο βουνό...και ένα απελπιστικό traffic! Καθήσαμε για καφεδάκι σε μια από τις καφετέριες στο λιμανάκι και ήμασταν πολύ τυχεροί που βρήκαμε τραπέζι. Πολύς κόσμος, και τα μαγαζιά γέμιζαν όλο και πιο ασφυκτικά καθώς περνούσε η ώρα.

'Ολη τη βδομάδα είχε παζάρι στη Ναύπακτο και έτσι βρήκαμε την ευκαιρία να χαζέψουμε τους πάγκους. Μετά τον καφέ λοιπόν πήγαμε προς τα εκεί, είχε ένα όνομα αυτή η περιοχή αλλά δεν το θυμάμαι. Εκεί να δεις κόσμο, γινόταν το αδιαχώρητο, αφού κάθε τόσο σταματούσαμε να τσεκάρουμε την υπόλοιπη παρέα. Η έκταση που κάλυπτε ήταν απίστευτη, εκατοντάδες πάγκοι είχαν στηθεί κάτω από ένα τεράστιο και ψηλό πρόχειρο υπόστεγο, αλλά και έξω από αυτό. Είναι το μεγαλύτερο παζάρι που είχα δει ως τώρα. Και φυσικά δεν έλειπαν όλα τα περίπτερα με τις κλασικές λιχουδιές του ελληνικού πανηγυριού, μαλλί της γριάς, λουκουμάδες, χαλβάς φαρσάλων, σουβλάκια, ζαχαρωτά...Πώς να αντισταθώ, με ένα μπολ δημητριακά από το πρωί; Πήρα all-time classic λουκουμάδες με ένα twist από σοκολάτα. Ωραίοι ήταν, αλλά δεν αλλάζω με τίποτα το μέλι και την κανέλλα. Πίσω στο παζάρι, είχε ότι μπορεί να χρειαστεί ένα νοικοκυριό, τώρα που πρέπει να ετοιμαστούν για τον ερχόμενο χειμώνα, τουλάχιστον αυτό φαντάζομαι ότι γινόταν τα παλιά τα χρόνια, όταν δεν είχαν ανακαλυφθεί τα εμπορικά κέντρα και ο κόσμος δεν είχε πολλά χρήματα. Όσο για μένα, ένα πράγμα ήθελα να βρω, ένα, ένα απλό αλλά κατ' εμέ must-have πραγματάκι για το σπίτι μου. Έψαχνα μια κουδούνα από αυτές που έβαζαν παλιά στα ζώα! Όχι, ούτε για να την κρεμάσω πάνω μου ούτε σε κανέναν άλλον, απλά έχει πολλή πλάκα ο ήχος που βγάζει. Προς μεγάλη μου απογοήτευση όμως δεν βρήκα ούτε για δείγμα! Κρίμα, αλλά δεν πειράζει, κάπου θα βρω.

Χαζεύαμε αρκετή ώρα αλλά εν τω μεταξύ βράδιασε (6μιση το απόγευμα τώρα, τι τραγικό) και αρχίσαμε να βαριόμαστε με την επανάληψη των εικόνων κι ας μην είχαμε περάσει από όλους τους διαδρόμους, και έτσι πήραμε το δρόμο προς το αυτοκίνητο. Φυσικά και στο γυρισμό επιλέξαμε το φέρι-μποτ και αυτή τη φορά μείναμε μέσα στο αυτοκίνητο. Ε, αυτό το τέταρτο ήταν από τα πιο χαλαρωτικά πράγματα που έχω ζήσει τελευταία, χωρίς πολύ φωτισμό, παρά μόνο τη φωσφοριζέ μας γέφυρα, και με το καράβι να μας κουνάει απαλά όπως η μαμά κοιμίζει το μωρό στη αγκαλιά της...άνετα με έπαιρνε ο ύπνος, ύστερα και από τόσο περπάτημα.


Τα υπόλοιπα δεν έχουν τόση σημασία, από το Ρίο στο σπίτι, όπου το μόνο που έκανα ήταν να ανοίξω τον υπολογιστή και να τσεκάρω την "κίνηση της ημέρας". Στη Ναύπακτο σίγουρα θα ξαναπάω και θα βγάλω καλύτερες φωτό γιατί σήμερα η μπαταρία της φωτογραφικής με εγκατέλειψε...Και κάπως έτσι πέρασα τη φετινή 28η, σίγουρα καλύτερα από πέρυσι, που με είχαν βάλει βάρδια στον οτέ!

Η εφαρμογή της Κοινωνικής Μερφολογίας στις σχέσεις

Ο Νόμος του Μέρφυ εξηγεί μια μεγάλη αλήθεια της ανθρώπινης ζωής: Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.

Ακολουθεί μια σειρά νόμων της Κοινωνιολογίας που βασίζονται στο Νόμο του Μέρφυ.

Ο Νόμος του Shirley:
Οι περισσότεροι άνθρωποι αξίζουν ο ένας τον άλλον.

Οι Νόμου του Arthur για τον έρωτα:

1. Σ' αυτούς που αρέσεις, σίγουρα τους θυμίζεις κάποιον άλλον.
2. Το ερωτικό γράμμα που επιτέλους βρήκες το κουράγιο να στείλεις, θα καθυστερήσει στο ταχυδρομείο τόσο, ώστε να φανείς γελοίος όταν φτάσει στον προορισμό του.
3. Οι ρομαντικές χειρονομίες των άλλων είναι πάντα πρωτότυπες και συγκινούν. Οι δικές σου είναι πάντα γελοίες και αδέξιες.

Ο Νόμος του Thoms για τη γαμήλια ευδαιμονία:
Η διάρκεια ενός γάμου είναι αντιστρόφως ανάλογη του ποσού που ξοδεύτηκε για τη γαμήλια τελετή.

Ο Νόμος του συντρόφου στο κρεβάτι:
Κοιμάται πρώτος αυτός που ροχαλίζει.

Οι Νόμοι του Gillenson για τα ραντεβού:

1. Ποτέ μην ενθουσιάζεσαι από τη φωνή του στο τηλέφωνο.
2. Ποτέ μην ενθουσιάζεσαι από το πώς δείχνει ο άλλος από πίσω.

Η Αρχή του Ruby για τις τυχαίες συναντήσεις:
Η πιθανότητα να συνανήσεις κάποιον που ξέρεις, αυξάνει όταν είσαι με κάποιον που δεν θέλεις να σε δει μαζί του.

Η Ελεγεία του Cheit:
Αν βοηθήσεις ένα φίλο που βρίσκεται σε ανάγκη, είναι σίγουρο ότι θα σε θυμηθεί - την επόμενη φορά που θα βρεθεί σε ανάγκη.

Ο Νόμος του Denniston:
Η ενάρετη ζωή είναι η τιμωρία των ενάρετων.

Το συνακόλουθο του Denniston:
Αν κάνεις μια καλή πράξη, θα σου ζητήσουν να την ξανακάνεις.

Ο πρώτος Νόμος του Mason για τον Φαουστισμό:
Την ημέρα που θα αποφασίσεις να πουλήσεις την ψυχή σου στο διάβολο, θα υπάρχει υπερπροσφορά.

Το απόφθεγμα του καθηγητή Block:
Να συγχωρείς, αλλά να θυμάσαι.

Η πρώτη Αρχή του Pardo:
Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι ή ανήθικα, ή παράνομα, ή παχαίνουν.

Η επέκταση του Steinkopff:
(Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή επίσης) προκαλούν καρκίνο στα εγαστηριακά ποντίκια
ή φορολογούνται υπερβολικά.

Η συμβουλή του Edelstein:
Μην ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα. Είναι απασχολημένοι με το να ανησυχούν τι σκέφτεσαι εσύ για αυτούς.

Ο Νόμος του Meader:
Οτιδληποτε κι αν σου συμβεί, θα έχει συμβεί στο παρελθόν και σε όλους τους γνωστούς σου, αλλά πιο σοβαρά.

Ο Νόμος του Bocklage:
Αυτός που γελάει τελευταίος μάλλον δεν κατάλαβε το αστείο.

Αξίζει να ευγνωμονούμε το Νόμο του Μέρφυ για ένα λόγο. Μας δίνει την ευκαιρία να χαμογελάμε όταν έρχονται τα δύσκολα. Κι ένα χαμόγελο, αυτό το ξέρουμε καλά, είναι πάντα πιο σημαντικό από κάθε δυσκολία...Έτσι δεν είναι;

The Original Sin

Τις προάλλες διάβαζα το "Maktub" του Paulo Coelho, ένα βιβλίο με αυτοτελείς παραγράφους. Για την ιστορία (και, Πυγμαλίωνα, διόρθωσέ με αν κάνω λάθος), "μακτούμπ" είναι αραβική λέξη και σημαίνει "είναι γραφτό", αν και οι Άραβες πιστεύουν πως ο θεός τα "έγραψε" όλα απλά για να μας βοηθήσει. Μια από τις παραγράφους που ξεχώρισα ήταν και η παρακάτω, την οποια μετέφρασα στα ελληνικά (απλά για να περάσει η ώρα, το κείμενο έχει απλή γραφή έτσι κι αλλιώς).

Η Εύα περιφερόταν στον Κήπο της Εδέμ, όταν το Φίδι την πλησίασε. "Φάε αυτό το μήλο", είπε. Η Εύα, θυμούμενη τα λόγια του Θεού, αρνήθηκε. "Φάε το μήλο", το Φίδι επέμεινε. "Πρέπει να γίνεις ομορφότερη για χάρη του άντρα σου". "Δεν το χρειάζομαι", απάντησε η Εύα. "Εξάλλου, έχει μόνο εμένα και καμία άλλη". Το Φίδι γέλασε δυνατά: "Φυσικά και έχει". Αφού η Εύα δεν το πίστεψε, το Φίδι την οδήγησε στην κορυφή ενός λόφου όπου βρισκόταν ένα πηγάδι. "Είναι εκεί κάτω. Εκεί την κρύβει ο Αδάμ". Η Εύα κοίταξε μέσα στο πηγάδι και αντίκρισε τη μορφή μιας ωραίας γυναίκας να αντανακλάται στο νερό. Και τότε η Εύα άρπαξε και έφαγε το μήλο που της πρόσφερε το Φίδι.


Δεν ξέρω αν αυτή η ιστορία μας καθιστά λιγότερο "ένοχες" ή περισσότερο ανασφαλείς και ματαιόδοξες ως γυναίκες. Εγώ πάντως προτιμώ αυτή την ερμηνεία του προπατορικού αμαρτήματος. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι η Εύα απλά υπάκουσε το Φίδι χωρίς να ακούσει ένα καλό επιχείρημα για να το κάνει. Αν βέβαια δεχτούμε ότι υφίσταται και έχει νόημα αυτό που λέμε προπατορικό αμάρτημα.

Bluetooth like bluekamaki

Το παρασκευο-σαββατο-κυριακο-δεύτερο που μας πέρασε πήγα στην Αθήνα μετά από αρκετό καιρό, γι' αυτό και χάθηκα από προσώπου blog. Ήθελα να δω τους δικούς μου που παραπονιούνται ότι δεν τους βλέπω, τους φίλους μου, να κάνω ψώνια, και γενικά να πάρω αέρα μολυσμένο πρωτευουσιάνικο στα πνευμόνια μου για δυνάμεις. Στο σύνολο πέρασα πολύ ωραία, μέχρι το απόγευμα της Δευτέρας. Ο λόγος δεν είναι το ξαφνικό τσουχτερό κρύο που παρόλο χωρίς μπουφάν δεν με πτόησε (εσύ που βρίσκεσαι Αθήνα καταλαβαίνεις τι εννοώ), αλλά αυτοί οι τύποι που συχνάζουν σε όλα τα cafe και οι οποίοι το μόνο που μου προκαλούν είναι να τους ταρακουνήσω από τους ώμους φωνάζοντας: "Get a life!"

Είχαμε κανονίσει καφεδάκι στο Θησείο με τις κολλητές, να τα πούμε, μιας και είχα να τις δω από αρχές Αυγούστου (ανεπίτρεπτα πολύς καιρός). Γενικά δεν χαλώ εύκολα χατίρια και είμαι καλοπροαίρετο άτομο (δε με πιστεύεις;), οπότε συμφώνησα να καθίσουμε στην "Αυλή", στέκι των κολλητών αλλά αν με ρωτήσεις εμένα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Αρχίσαμε λοιπόν να αφηγούμαστε γεγονότα, να κάνουμε αναλύσεις, προβλέψεις, να ερμηνεύουμε συμπεριφορές, να εκφράζουμε θεωρίες και κάπου στο μεταξύ να ανταλλάσσουμε φωτογραφίες και ringtones με Bluetooth.

Καθότι και ξεχασιάρα, μετά την ανταλλαγή υλικού άφησα το δικό μου ανοιχτό. Ε λοιπόν, μέσα στην επομένη μισή ώρα το κινητό μου κατακλύστηκε από μηνύματα διαφόρων επίδοξων παύλα θρασύδειλων κατόχων κινητών τηλεφώνων νέας τεχνολογίας. Στο σημείο αυτό οφείλω να ομολογήσω πως θα μπορούσα απλά να έκλεινα το Bluetooth μόλις κατάλαβα ότι έγινα αντιληπτή, παρόλα αυτά το άφησα ανοιχτό από περιέργεια για το πόσο ακόμα θα τραβήξει αυτό το blueflirt και απλά δεχόμουν αρχεία, χωρίς να στέλνω πίσω. Όσο για τα nicknames, όλοι (έξι στον αριθμό παρακαλώ) επιβεβαίωσαν την άποψή μου περί έλλειψης αισθητικής και επινοητικότητας, δεν θα αναφέρω όμως κανένα από τα έξι επειδή ο κόσμος μας είναι αποδεδειγμένα μικρός.

Αυτό το περιστατικό απλά έρχεται να τονίσει τον αρχικό μου προβληματισμό. Όσο περνούν τα χρόνια γινόμαστε όλο και πιο κλειστοί, δύσκολα ανοιγόμαστε και ακόμα πιο δύσκολα πλησιάζουμε κάποιον, είτε μας ενδιαφέρει είτε όχι. Κάθε φορά δίνουμε όλο και λιγότερα στον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, και μόνο όταν τον γνωρίζουμε (ή πιστεύουμε ότι τον έχουμε γνωρίσει) καλά ξεδιπλώνουμε το μπερδεμένο κουβάρι του εαυτού μας. Και αν τώρα έχουμε το Bluetooth να χαζολογήσουμε με τον διπλανό μας, παλιότερα το μόνο που διαθέταμε ήταν το εφευρετικό μυαλό μας, που σκεφτόταν όλες εκείνες τις έξυπνες ατάκες. Τότε δεν μας ένοιαζε και πολύ, τώρα φοβόμαστε την αντίδραση του άλλου, δειλιάζουμε στη σκέψη μιας πιθανής "ήττας".

Γιατί όμως; Έχουμε γίνει καχύποπτοι, και πώς να μην γίνει κανείς, όταν το μόνο που λαμβάνει είναι εγωκεντρισμός και ανεντιμότητα; Λογικό δεν είναι να κοιτάει και εκείνος τον εαυτό του; Το να σκέφτεται κανείς τον εαυτό του είναι κατανοητό και θεμιτό, όταν όμως γίνεται σε βάρος των άμεσα σχετιζόμενων με εκείνον το πράγμα αλλάζει. Τότε αναπόφευκτα κάποιος θα ζημιωθεί και πολύ φοβάμαι ότι είναι και οι δυο: προφανώς αυτός που θα λάβει την εγωιστική συμπεριφορά, αλλά και αυτός που θα φερθεί εγωιστικά θα πέσει αμέσως μπροστά στα μάτια του άλλου. Γιατί λοιπόν μπλέκουμε σε αυτόν το φαύλο κύκλο; Σκοπός όλων των ειδών των διαπροσωπικών σχέσεων είναι να ξεφεύγουμε από τα πράγματα που μας ενοχλούν και μας φθείρουν, να ανανεωνόμαστε και να επαναπροσδιοριζόμαστε μέσα από τα μάτια των αγαπημένων μας προσώπων. Είναι κρίμα να σπαταλούμε όλη αυτή την ενέργεια πάνω σε τέτοιους μονόδρομους.

υ.γ.: Το post άλλαξε σαφώς θέμα κάπου στην πορεία, αλλά δεν ήθελα να το αλλάξω γιατί θα χανόταν η αυθεντικότητά του. Τη γλίτωσαν oι Bluetooth aficionados...

Pushing Daisies

Δεν ξέρω για εσάς, πάντως εγώ δεν δηλώνω φαν της ελληνικής τηλεόρασης και χαίρομαι πάρα πολύ που περνάνε μέρες ολόκληρες χωρίς να ξέρω πού βρίσκεται το τηλεκοντρόλ. Πέρυσι (κάλλιο αργά παρά ποτέ!) ανακάλυψα την αμερικανική τηλεόραση! Και φυσικά δεν μιλάω για εκπομπές όπως "pimp my ride" ,"oprah", ή κάθε είδους reality show, αλλά για αυτές τις σειρές-διαμαντάκια που προβάλλονται τη μια μέρα και το ίδιο βράδυ κάποιοι φροντίζουν ώστε όλοι ανά την υφήλιο να έχουν πρόσβαση σε αυτές μέσα από τα αμέτρητα site στο internet. Τώρα θα μου πεις μα καλά, δε σου φτάνουν οι αμερικανιές που βλέπεις στο σινεμά, θέλεις κι άλλες; Ναι, ίσως να έχεις δίκιο σε μερικά σημεία, μα αν παρακολουθήσεις κι εσύ ένα μόνο επεισόδιο μιας σειράς από τις πιο γνωστές θα με καταλάβεις! Φαντάσου μια ομάδα σεναριογράφων, σκηνοθετών, παραγωγών και ένα κορυφαίο στούντιο οπτικών εφφέ (γιατί και αυτά είναι απαραίτητα) να συνεργάζονται για να βγάλουν ένα αποτέλεσμα ανάλογο των blockbuster ταινιών, όχι μια φορά, αλλά κάθε βδομάδα! Εντάξει, αν αυτό σε αφήνει αδιάφορο, τότε μάλλον δεν έχει νόημα να διαβάσεις το υπόλοιπο post. Οφείλω πάντως να ομολογήσω πως κι εγώ στην αρχή κρατούσα μια επιφύλαξη ως προς το τι είναι αυτό για το οποίο όλοι τρελαίνονται. Βέβαια μετά τα πρώτα επεισόδια συνειδητοποίησα πόσο πολύ μπορούν να σε απορροφήσουν, και πλέον παρακολουθώ φανατικά ορισμένες από αυτές.

Θα ήμουν αρκετά προβλεπόμενη αν μιλούσα για σειρές όπως Prison Break, Jericho, Heroes, Lost, μιας και οι περισσότεροι γνωρίζουμε λίγα έως πολλά για την κάθε μια. Γι' αυτό λοιπόν θα ήθελα να σας πω για μια πιο φρέσκια, διαφορετική σειρά, ο πιλότος της οποίας μου κέντρισε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, και φέρει ως τίτλο αυτόν του σημερινού post.

Στο "Pushing Daisies" λοιπόν, ο πρωταγωνιστής, ονόματι Ned, όταν ήταν μικρός, συνειδητοποιεί πως έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα: μπορεί να αναστήσει οτιδήποτε νεκρό με ένα μόνο άγγιγμα! Δυστυχώς όμως, το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσει είναι το ότι προκειμένου να τα κρατήσει στη ζωή, δεν πρέπει να τα αγγίξει δεύτερη φορά, γιατί έτσι θα τα σκότωνε ξανά. Ενήλικος πια, ο Ned διατηρεί ένα μαγαζί-καφετέρια, χαρακτηριστικό για τις γλυκές του πίτες. Εκεί, ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ ανακαλύπτει την ιδιαιτερότητα του Ned και του προτείνει μια συμφωνία: οι δυο μαζί θα συνεργάζονται για την εξιχνίαση ανθρωποκτονιών, με τον Ned να ανασταίνει στιγμιαία τα θύματα και να τους ρωτάει για τον δολοφόνο τους. Με αυτόν τον τρόπο, και ο δολοφόνος αποκαλύπτεται και οι δυο άντρες θα μοιράζονται τα κέρδη. Τι γίνεται όμως όταν μια δολοφονία που τους απασχολεί έχει ως θύμα την Chuck, παιδική αγάπη του ήρωά μας; Κάτω από ποιες συνθήκες συνέβη το έγκλημα και ποιοι κρύβονται από πίσω; Με τα ερωτήματα αυτά ο Ned επιστρέφει στην πόλη που μεγάλωσε, την Coeur d' Coeurs. Καθώς λοιπόν οι δυο άντρες καλούνται να διαλευκάνουν το μυστήριο γύρω από μια περίεργη δολοφονία πάνω σε ένα πλοίο, ο Ned αναρωτιέται αν έχει νόημα να κρατήσει στη ζωή τη μόνη κοπέλα που αγάπησε πραγματικά χωρίς να μπορέσει ποτέ να την αγγίξει, να την φιλήσει, να την κρατήσει στην αγκαλιά του.

Πρόκειται για μια σειρά αποδοσμένη σε ύφος μοντέρνου παραμυθιού, με υπέροχα, ζωντανά χρώματα, αψεγάδιαστους εμφανισιακά χαρακτήρες, πλούσια σκηνικά, ευχάριστη μουσική, που πλαισιώνεται έξυπνα από την φωνή ενός αφηγητή. Τα στοιχεία κωμωδίας και μυστηρίου συμπληρώνουν την ιστορία αυτή, που αλλιώς δεν θα άφηνε τίποτα περισσότερο από μια γλυκανάλατη επίγευση.

Το πρώτο επεισόδιο με άφησε έκπληκτη και το συστήνω σε όλους ανεπιφύλακτα. Αυτό που θέλω να ελπίζω είναι να συνεχίσει σε αυτό το ρυθμό και να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού του, όπως επίσης το πρώτο επεισόδιο να μην αποδειχτεί απλά "κράχτης" μιας κατά τα άλλα αδιάφορης σειράς. Για όποιον ενδιαφέρεται, μπορεί να τη βρει σε οποιοδήποτε site που κατεβάζει torrents, μόνο που μέχρι τη στιγμή που γράφτηκε αυτό το post δεν έχουν κυκλοφορήσει υπότιτλοι. Όχι ότι δεν καταλαβαίνεις την πλοκή χωρίς υπότιτλους...

.:official site:.

Η δύναμη του πάθους

Το πάθος μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να σταματήσει να τρώει, να χάσει τον ύπνο του, να μην πηγαίνει στη δουλειά του, να μην τηρεί τις υποχρεώσεις του. Μερικοί τρομοκρατούνται από αυτή τη χαοτική σκέψη, γι' αυτό και προσπαθούν πάντα να κρατούν τη ζωή τους κάτω από συνεχή αυστηρό έλεγχο. Ακόμα και να συντηρούν μια κατάσταση ήδη σαπισμένη.

Υπάρχει όμως και μια άλλη ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι αφήνουν το πάθος να τους κυριεύσει, να καθοδηγήσει πλήρως τα βήματά τους, πιστεύοντας έτσι ότι θα βρεθεί μια λύση για κάθε πρόβλημά τους. Και καθιστούν έναν άλλον άνθρωπο υπεύθυνο για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Στο τέλος μένουν να αισθάνονται είτε χαρούμενοι που τους συνέβη κάτι τόσο υπέροχο, είτε λυπημένοι, που άφησαν κάτι τόσο απρόσμενο να καταστρέψει τη ζωή τους.

Ένα βότσαλο στη λίμνη

Όταν ρίχνεις ένα βότσαλο στη λίμνη, ένα πλήθος ομόκεντρων κύκλων σχηματίζονται στην επιφάνειά της, και τα ήρεμα νερά ταράζονται γύρω από το σημείο που έπεσε το μικρό βότσαλο. Τα κυματάκια παρασέρνουν στο χορό τους κάθε αντικείμενο που επιπλέει. Αν κατά τη διάρκεια του ρυθμικού τους χορού βρεθεί μπροστά τους κάποιο μικρό παπάκι, τότε αυτό έχει δυο επιλογές. Ή να τρομάξει από το απρόσμενο αυτό κυματάκι και να αντισταθεί, ή να μπει στο χορό των κυμάτων.

Τέτοια βότσαλα ταράζουν συχνά τα γαλήνια νερά της ψυχής των ανθρώπων. Τα μικρά κυματάκια αγγίζουν τις καρδιές που έρχονται σε επαφή. Και είναι στο χέρι του κάθε ανθρώπου αν θα αδιαφορήσει ή θα δεχτεί να παρασυρθεί από την ξαφνική ριπή συναισθημάτων.

Στον κόσμο των ανθρώπων λοιπόν υπάρχει ένα όνομα για αυτό το βότσαλο: είναι το πάθος. Είναι ο ενθουσιασμός της ξαφνικής συνάντησης, η κεραυνοβόλος έξαψη για το απροσδόκητο και η διάθεση να κάνεις κάτι με πραγματικό ζήλο.

Το πάθος μας στέλνει συνεχώς μηνύματα και η ερμηνεία τους εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς. Και αυτή η ξαφνική "ενόχληση" στην ήρεμη λίμνη της ψυχής μας δεν θα πρέπει να μας φοβίζει καθόλου, και καμία σχέση δεν θα πρέπει να έχει με ενόχληση. Αντίθετα, θα πρέπει να είναι ευπρόσδεκτη, και εμείς, ως καλοί (λιγότερο ή περισσότερο) δέκτες των μηνυμάτων που δεχόμαστε καθημερινά, θα φιλτράρουμε το αληθινό "βότσαλο", το πραγματικό πάθος που θα μας ζωντανέψει (ξανά).

Μονόγραμμα

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ'ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δεν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς, μ'ακούς
Σ'άλλη γη, σ'άλλο αστέρι, μ'ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε ο ίδιος, μ'ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ'ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ'ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ'ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ'ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει - ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει - ακούς;
Ειμ'εγώ που φωνάζω κι ειμ'εγώ που κλαίω, μ'ακούς;
Σ'αγαπώ, σ'αγαπώ, μ'ακούς...

Παντοτινή λησμονιά...

Σε όλες τις γλώσσες του κόσμου υπάρχει μια παροιμία αντίστοιχη με τη "μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται". Να σου πω κάτι όμως, δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας στη συγκεκριμένη.

Όσο περισσότερο απομακρύνεσαι από κάποιον, τόσο πιο βαθιά ριζωμένα μέσα σου μένουν όλα τα αισθήματα που προσπαθείς να πνίξεις και να ξεχάσεις. Ακριβώς όπως συμβαίνει στους ανθρώπους που βρίσκονται μακριά από τις ρίζες τους, που θέλουν να κρατήσουν για πάντα στη μνήμη τους ακόμα και την παραμικρή ανάμνηση της πατρίδας.

Έτσι συμβαίνει και με μας. Όταν είμαστε μακριά από πρόσωπα που αγαπούμε και μας λείπουν, όλα στον δρόμο μας θυμίζουν εκείνον/-η, ο καθένας που περνάει δίπλα μας φέρει κάτι από τα μάτια, το χαμόγελο, τα χέρια, το περπάτημα, τη φωνή του/της. Εκείνη τη στιγμή ο χρόνος παγώνει, και στο μυαλό μας παίζει μόνο το αγαπημένο μας τραγούδι, και μεταφερόμαστε νοερά στα μέρη που περπατήσαμε μαζί, γελάσαμε, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, και αισθανθήκαμε για πρώτη φορά την ανάγκη του ενός για τον άλλον...

Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα τα βιβλία γράφονται, τα τραγούδια δημιουργούνται, οι πίνακες ζωγραφίζονται, επειδή δεν θέλουμε να ξεχάσουμε, και ούτε μπορούμε.


Stone Sour - Through Glass

I'm looking at you through the glass...
Don't know how much time has passed
Oh god it feels like forever
But no one ever tells you that forever
Feels like home sitting all alone inside your head

How do you feel? That is the question
But i forget.. you dont expect and easy answer
When something like a soul becomes
Initialized and folded up like paper dolls and little notes
You cant expect a bit of hope
And while your outside looking in
Describing what you see
Remember what your staring at is me

Cause I'm looking at you through the glass...
Don't know how much time has passed
All i know is that it feels like forever
When no one ever tells you that forever
Feels like home, sitting all alone inside your head

How much is real? So much to question
And never dare make up the mannequins
Contaminating everything
When thought came from the heart
It never did right from the start
Just listen to the noises
(No more sad voices)
Before you tell yourself
Its just a different scene
Remember its just different from what you've seen

Im looking at you through the glass...
Don't know how much time has passed
And all i know is that it feels like forever
When no one ever tells you that forever
Feels like home, sitting all alone inside your head

And its the stars
The stars
That shine for you
And its the stars
The stars
That lie to you..

Wishing on a star?

Το ρολόι στην κουζίνα δείχνει 2 και τέταρτο. Παίρνω ένα ποτήρι και βάζω λίγο νερό. Από το παράθυρο βλέπω να περνάει ένα αυτοκίνητο με τα φώτα στραμμένα προς το μέρος μου, μα δεν είναι αυτά που τραβούν την προσοχή μου. Είναι τα αστέρια! Αχ, πόσο καιρό είχα να δω τ' αστέρια...

Τα φώτα της πόλης λες και σε κλείνουν μέσα σε ένα δικό τους σύμπαν μικρότερο, με ένα μουντό μαύρο πέπλο για ουρανό, που ρουφάει τις σκέψεις και τα όνειρα που κάνεις κοιτάζοντάς τον...

Στην εξοχή όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Έχεις αστέρια για ακροατές, χιλιάδες, αμέτρητα, που κάθονται υπομονετικά απέναντί σου και ακούν υπομονετικά την κάθε σου σκέψη, επιθυμία, ανησυχία. Και όλα ζητούν την προσοχή σου, και την έχουν φυσικά. Όταν κοιτάζεις ένα, τα υπόλοιπα τρεμοπαίζουν και λαμπυρίζουν, δηλώνοντας την παρουσία τους, σαν να σου λένε "πόσο χαιρόμαστε που σε βλέπουμε! μας έλειψες τόσο πολύ!". Κι εμένα μου έλειψε η συντροφιά σας μικρά μου!

Θυμάμαι τα καλοκαίρια με την αδερφή μου, διακοπές στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά...Μαζευόμασταν όλοι γύρω από τη φωτιά, τυλιγμένοι με ότι πανωφόρι είχαμε, τεντώναμε πίσω τις πολυθρόνες μας και χαζεύαμε τα αστέρια. Βλέπαμε και το φεγγάρι, που έκανε την εμφάνισή του πίσω από τα έλατα της απέναντι βουνοκορφής, το μεγάλο ποτάμι με αστέρια, τους κάθε λογής δορυφόρους και αεροπλάνα... Μα το αγαπημένο μας ήταν όταν έπεφτε ένα αστέρι. Και βλέπαμε πολλά τέτοια σε ένα βράδυ. Κάθε φορά λοιπόν κάναμε κι από μια ευχή, κάθε φορά με την ίδια χαρά και ευλαβικότητα, και ήταν οι πιο ειλικρινείς ευχές.


Με όλες αυτές τις αναμνήσεις αποφάσισα να κάνω το ίδιο και απόψε. Έτσι, βγήκα στην πίσω βεράντα και, με μια κουβέρτα στην πλάτη μου, κουλουριάστηκα στη μεγάλη ξύλινη πολυθρόνα. Σήκωσα το βλέμμα μου και άρχισα να παρατηρώ με την ίδια έκπληξη όπως τότε τον ουρανό. Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος, και κάθε τι πάνω του τόσο τακτοποιημένα σκορπισμένο. Ήταν μια τόσο ήσυχη βραδιά, που αμέσως η ψυχή μου γαλήνεψε, άδειασε από ότι με απασχολούσε, και για κάμποση ώρα δεν σκεφτόμουν τίποτε παρά την απεραντοσύνη του κόσμου και το μέγεθος του ανθρώπου μέσα σ' αυτό.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, τη γαλήνη ήρθε να ταράξει ένα μικρό "πεφταστέρι", που μετά βίας κατάφερα να πιάσω με το βλέμμα μου. Χαμογέλασα γλυκά και πήγα στο δωμάτιό μου.

Αυτή τη φορά δεν έκανα ευχή, όχι επειδή δεν πιστεύω στις ευχές. Και αν στ' αλήθεια πραγματοποιηθεί αυτό που ζητούσα, θα ήθελα να το χαρώ σαν κάτι αναπάντεχα ξαφνικό και ευχάριστο....

Το κείμενο αυτό το έγραψα την παρασκευή, 14/09, στο εξοχικό μου

Όλα ή τίποτα;

Μια μέρα, καθώς περπατούσα στο δρόμο, με σταματάει ένας ηλικιωμένος άντρας. Σκέφτηκα πως ίσως χρειαζόταν βοήθεια να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο και αμέσως τον ρώτησα. Εκείνος με ευχαρίστησε για την προσφορά, αλλά μου απάντησε πως δεν ήταν αυτός που ζητούσε βοήθεια, αλλά εγώ. Χωρίς να πω τίποτα (είχα εκπλαγεί από την απάντηση που πήρα), ο γέροντας μου εξήγησε πως έχει μια δύναμη, ένα χάρισμα, να βλέπει στα μάτια των άλλων το άμεσο μέλλον τους. Τον ρώτησα λοιπόν τι βλέπει στα δικά μου μάτια. Απάντησε:

"Στο άμεσο μέλλον θα ζήσεις μια ζωή γεμάτη αγάπη, πάθος, ευτυχία, τρυφερότητα, πλάι σε έναν άνθρωπο που θα σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένη."

Εγώ, συνεπαρμένη από τα ευχάριστα νέα, ευχαρίστησα τον γέροντα για τα καλά του νέα και συνέχισα το δρόμο μου. Ο γέροντας τότε, με μια ανεξήγητη για την ηλικία του δύναμη, με αρπάζει από το μπράτσο, φανερά ενοχλημένος από την ανυπομονησία μου.

"Νομίζεις πως αυτό είναι όλο; Αν ήταν έτσι, τι νόημα θα είχε να σου τα έλεγα όλα αυτά; Η ιστορία δεν θα έχει αίσιο τέλος, οι δρόμοι σας αργά ή γρήγορα θα χωρίσουν, και δεν θα μπορέσεις να τον έχεις πάλι πίσω, θα πονέσεις, και οι δύο θα πονέσετε, και ο πόνος θα είναι δυνατότερος από την αγάπη που κάποτε σας έδενε."

Ακούγοντας τον γέροντα απελπίστηκα, θύμωσα, σκέφτηκα πως δεν θα'πρεπε να τον είχα αφήσει να μου μιλήσει εξ αρχής. "Θα βάλω τα δυνατά μου να τον κρατήσω κοντά μου", είπα απότομα.

"Μικρή μου, τα χρόνια που κουβαλώ στην πλάτη μου δεν μου επιτρέπουν τόση κακία για τους συνανθρώπους μου. Εξ' άλλου, όπως σου είπα στην αρχή, είμαι εδώ για να σε βοηθήσω. Μέχρι τώρα σου είπα μόνο τα μισά. Άκουσε λοιπόν προσεκτικά. Όλα αυτά θα συμβούν μόνο αν το επιλέξεις εσύ. Η σειρά γεγονότων που θα ακολουθήσουν αν επιβιβαστείς στο λεωφορείο της γραμμής θα σε οδηγήσουν σε αυτόν τον άνθρωπο. Αν όμως συνεχίσεις το δρόμο σου περπατώντας, τίποτα από αυτά δεν θα συμβεί, και τότε να θεωρήσεις ότι η συνάντησή μας δεν έγινε ποτέ. Αυτά είχα να σου πω. Η επιλογή είναι δική σου, και για μια (ίσως και μοναδική) φορά σου δίνεται η ευκαιρία να καθορίσεις εσύ εκ των προτέρων το άμεσο μέλλον σου. Γι' αυτό αξιοποίησε τα λόγια μου με σοφία. Ο χρόνος μου με πιέζει, υπάρχουν κι άλλοι σαν εσένα που χρειάζονται τη συνδρομή μου. "

Και με ένα απαλό φιλί στο μέτωπο, με αποχαιρέτησε και συνέχισε το δρόμο του.

"Ώστε όλα εξαρτώνται από εμένα", είπα χαμηλόφωνα στον εαυτό μου, και το άκουσμα της φωνής μου με έκανε να το συνειδητοποιήσω ακόμα περισσότερο. Στάθηκα λοιπόν στη στάση του λεωφορείου και άρχισα να σκέφτομαι τα λόγια του γέροντα. Η αλήθεια είναι πως αντί να με βοηθήσει, με μπέρδεψε περισσότερο. Προσπαθούσα να φανταστώ τον εαυτό μου και στις δύο περιπτώσεις, αλλά μου ήταν αδύνατο να πάρω μια τελική απόφαση. Και όσο περνούσε η ώρα, ο προβληματισμός μου γινόταν εντονότερος...

Κάποια στιγμή είδα το λεωφορείο να πλησιάζει από μακριά, και τότε με κυρίευσε ο τρόμος. Ήταν τόσο απλό, ή θα έμπαινα στο λεωφορείο ή όχι, γιατί με βασάνιζε τόσο πολύ; Το μυαλό μου είχε κολλήσει σε μια και μόνο σκέψη...

"Τι είναι καλύτερο; Να ζήσεις στιγμές απερίγραπτης ευτυχίας και έρωτα, αλλά και αναπόφευκτα τον πόνο της απουσίας, ή να προστατεύσεις τον εαυτό σου από οποιοδήποτε ακραίο συναίσθημα, παραμένοντας στην ασφάλεια μιας συμβατικής ζωής; Τι πονάει πιο πολύ;" Δεν ξέρω...

Our bloody fable...

Αυτό είναι ένα γράμμα προς εσένα αγαπημένε μου. Πια να μας χωρίζουν πολλά, ίσως να είναι ακριβώς αυτά που κάποτε μας ένωσαν, μα θα έχεις πάντα ένα κομμάτι από την καρδιά μου, και θα σε ακολουθώ όποιο μονοπάτι κι αν διαβείς, όσο μακρυά από εκεί που φυτρώνουν τα αγριοτριαντάφυλλα κι αν βρεθείς...

Πες μου αλήθεια, ήταν όντως η ανάγκη σου να προστατέψεις την ομορφιά από τη φθορά; Με αποκαλούν "το άγριο τριαντάφυλλο", όμως η ομορφιά που κάποτε θαύμαζες δεν υπάρχει πια, χάνεται, η μορφή μου ξεθωριάζει...

Μόνο μη μου πεις ότι όλα ήταν προσχεδιασμένο παιχνίδι...Όχι, όχι, θυμάμαι το κόκκινο τριαντάφυλλο που μου έδωσες, πώς θα μπορούσες να μου κάνεις όλα αυτά που λένε...

Μου έδειξες τα άγρια τριαντάφυλλα, και ήταν υπέροχα. Με ξάπλωσες στην όχθη του ποταμού και με φίλησες τρυφερά...Η γεύση του φιλιού σου είναι ακόμη στα χείλη μου, αγαπημένε μου, αυτό μου έχει μείνει να σε θυμάμαι...



"Where the Wild Roses grow"...

They call me The Wild Rose
But my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know
For my name was Elisa Day

From the first day I saw her I knew she was the one
She stared in my eyes and smiled
For her lips were the colour of the roses
That grew down the river, all bloody and wild

When he knocked on my door and entered the room
My trembling subsided in his sure embrace
He would be my first man, and with a careful hand
He wiped at the tears that ran down my face

On the second day I brought her a flower
She was more beautiful than any woman I'd seen
I said, "Do you know where the wild roses grow
So sweet and scarlet and free?"

On the second day he came with a single red rose
Said: "Will you give me your loss and your sorrow"
I nodded my head, as I lay on the bed
He said, "If I show you the roses, will you follow?"

On the third day he took me to the river
He showed me the roses and we kissed
And the last thing I heard was a muttered word
As he knelt above me with a rock in his fist

On the last day I took her where the wild roses grow
And she lay on the bank, the wind light as a thief
And I kissed her goodbye, said, "All beauty must die"
And lent down and planted a rose between her teeth

They call me The Wild Rose
But my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know
For my name was Elisa Day...

Pain, suffering, and a great deal of pleasure...

Όταν δεν είχα τίποτα να χάσω, είχα τα πάντα. Όταν σταμάτησα να είμαι αυτή που είμαι, βρήκα τον εαυτό μου.

Όταν έζησα τoν υποβιβασμό και την πλήρη υποταγή, ήμουνα πραγματικά ελεύθερη. Έναν υποβιβασμό που ήταν πιο έντονος και πιο διαπεραστικός από οποιοδήποτε πόνο. Κι όμως, το μόνο που αισθανόμουνα ήταν απόλυτη ελευθερία, ότι είμαι ζωντανή. Σαν να συνέβη μια έκρηξη φωτός και ξαφνικά βρέθηκα να μπαίνω σε μια μαύρη τρύπα της ψυχής μου, όπου ο έντονος πόνος και η αγωνία σβήνουν προς απερίγραπτη ευχαρίστηση, ωθώντας με πέρα από τα όριά μου.

Ίσως να μην ήταν πραγματικότητα, να ήταν ένα όνειρο, ή από εκείνα τα πράγματα που συμβαίνουν μόνο μια φορά. Ξέρω ότι μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτό, όμως θέλω να το ξαναζήσω, να πάω ακόμα πιο μακριά την επόμενη φορά.

Γιατί μόνο όταν έρθεις αντιμέτωπος με τα όριά σου, τον ίδιο σου τον εαυτό, μπορείς καταλάβεις τον άνθρωπο που στέκεται απέναντί σου.

Depeche Mode - A pain that i'm used to

I'm not sure what I'm looking for anymore

I just know that I'm harder to console

I don't see who I'm trying to be instead of me

But the key is a question of control

Can you say what you're trying to play anyway

I just pay while you're breaking all the rules

All the signs that I find have been underlined

Devils thrive on the drive that is fueled

All this running around, well it's getting me down

Just give me a pain that I'm used to

I don't need to believe all the dreams you conceive

You just need to achieve something that rings true

There's a hole in your soul like an animal

With no conscience, repentance, oh no

Close your eyes, pay the price for your paradise

Devils feed on the seeds of the soul

I can't conceal what I feel, what I know is real

No mistaking the faking, I care

With a prayer in the air I will leave it there

On a note full of hope not despair

All this running around, well it's getting me down

Just give me a pain that I'm used to

I don't need to believe all the dreams you conceive

You just need to achieve something that rings true

Music, mic, lipstick and I'm on air...

Είναι περασμένα μεσάνυχτα, η playlist στο winamp παίζει για τρίτη συνεχόμενη φορά και το δεύτερο ποτήρι κόκκινο κρασί κοντεύει κι αυτό να τελειώσει. Τελικά καταφέρνω να ανεβάσω το πρώτο μου post. Καινούριο πράγμα το blogging για μένα αλλά δεν το βάζω κάτω. Απόψε είπα ότι θα το τελειώσω και ιδού!

Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που απορροφήθηκα τόσο πολύ με μια σκέψη όπως και αυτή που τριγυρίζει στο μυαλό μου εδώ και μέρες. Μια σκέψη που τελικά να γίνεται πράξη και να σε γεμίζει με τη γλύκα του ότι κάτι είναι δικό σου. Και η γλύκα υποχωρεί και τη θέση της παίρνει η ικανοποίηση όταν καταφέρνεις να αγγίξεις έστω και ένα άτομο εκεί έξω.

Αυτό θα επιδιώξω από εδώ ˙ θέλω να σε πλησιάσω, όχι να σε διδάξω, να ακούσεις τις μουσικές μου και να ακούσω τη φωνή σου. Γιατί εγώ θα μιλώ με μουσική και τις σκέψεις μου, τα υπόλοιπα τα αφήνω σε εσένα. Ελπίζω να σου αρέσει η μουσική μου, θα ακούσεις αρκετή αν παραμείνεις πιστός. Μην βιαστείς να με κρίνεις, εξάλλου "I'm just a fucked up girl looking for some peace of mind"…

Όσες φορές και να ακούσω τους Snow Patrol με τη Martha Wainwright στο Set the fire to the third bar πάντα θα μου θυμίζει τις πιο τρυφερές μου στιγμές, περίεργο για ένα τόσο "drama" τραγούδι. Ίσως γιατί όλες τους ήταν καταδικασμένες εξ αρχής...