49 λέξεις για το Χιόνι

Χτες το βράδυ στη ΝΕΤ έπεσα τυχαία πάνω στο ξεκίνημα του "Εξάντα", του ντοκιμαντέρ που επιμελείται ο Γιώργος Αυγερόπουλος. Ομολογώ πως μέχρι τώρα δεν το είχα παρακολουθήσει ούτε μια φορά. Το χτεσινό επεισόδιο όμως με συνεπήρε τόσο πολύ που από εδώ και στο εξής θα το παρακολουθώ τακτικά. Και επίσης έγινε η αφορμή να γράψω τούτο εδώ το post, για όσους δεν το είδαν αλλά και για όσους το είδαν και θέλουν να σχολιάσουν.

Το θέμα της εκπομπής λοιπόν αφορούσε τη Γροιλανδία, τους αρκτικούς πάγους και το πετρέλαιο. Στο υπέδαφος της χώρας αυτής έχουν βρεθεί πετρώματα τα οποία περιέχουν σταγόνες πετρελαίου και άλλων πολύτιμων ορυκτών, κάτι που υποδεικνύει ότι πιθανόν να υπάρχουν ολόκληρα κοιτάσματα κάτω από τους πάγους. Το λιώσιμο των τελευταίων έχει βοηθήσει στη διαπίστωση των ευρημάτων αυτών. Η κυβέρνηση της Γροιλανδίας είναι αρκετά φιλόδοξη, καθώς έχει ήδη ιδρύσει Υπουργείο Πετρελαίου και Ορυκτού Πλούτου, όπως επίσης έχει συνάψει συμφωνία με τις 6 μεγαλύτερες εταιρείες πετρελαίου του κόσμου. Από τις δηλώσεις των εκπροσώπων των εταιρειών γίνεται φανερό ότι αποσκοπούν στο κέρδος, κάτι απόλυτα αναμενόμενο, το κέρδος όμως αυτό έρχεται σε άμεση σύγκρουση με την ευημερία του υπόλοιπου κόσμου. Η Γροιλανδική κυβέρνηση φαίνεται να συμφωνεί με την πολιτική των πετρελαϊκών εταιρειών. Σύμφωνα με δήλωση ενός εκπροσώπου της, η ανάπτυξη της βιομηχανίας στη χώρα τους θα δώσει νέες θέσεις εργασίας και οικονομική ενίσχυση αρκετή, ώστε η χώρα τους να ανεξαρτητοποιηθεί πλήρως από τη Δανία (η Δανία, που μέχρι πρότεινος έλεγχε εξ ολοκλήρου τη Γροιλανδία, της έχει πλέον παραχωρήσει μερική πρωτοβουλία σχετικά με τη λήψη αποφάσεων τοπικού μόνο χαρακτήρα).









Μα δεν βλέπει κανείς τους το οξύμωρο; Για τι είδους ανάπτυξη μιλάμε, όταν θα δυσκολευόμαστε να επιβιώσουμε σε αυτόν τον τόπο; Η θέση της Γροιλανδίας είναι ότι το λιώσιμο των πάγων έχει και θετική πλευρά, με την έννοια ότι έτσι οι έρευνες στο υπέδαφός της θα γίνουν ευκολότερες από τις πετρελαϊκές εταιρείες. Επεκτείνοντας το συλλογισμό αυτό, η υπερθέρμανση του πλανήτη μπορεί να μας ωφελήσει, αποδίδοντάς μας περισσότερο πετρέλαιο να καίμε, ούτως ώστε να συνεχίσει η ανθρωπότητα να προχωρά. Υπάρχει άραγε θετική πλευρά; Μπορούμε στ' αλήθεια να επωφεληθούμε από την πιο απειλητική επίδραση του ίδιου μας του είδους;

Έστω ότι τα κοιτάσματα πετρελαίου, χρυσού και αδάμαντος στην Αρκτική ζώνη αποδεικνύονται αξιοποιήσιμα και η βιομηχανική ανάπτυξη εξαπλώνεται και στην τελευταία παρθένα έκταση του πλανήτη. Η επιπλέον αύξηση των ρύπων της καύσης των υδρογονανθράκων θα εντείνει το φαινόμενο του θερμοκηπίου, το λιώσιμο των πάγων και συνεπώς θα αποσταθεροποιήσει το (ήδη διαταραγμένο) κλίμα της Γης, με όλες τις γνωστές συνέπειες. Άρα, αν από την αλυσίδα γεγονότων αυτή δεν βγαίνει κερδισμένος ο Άνθρωπος, τότε ποιος κερδίζει;

Θα ήθελα να κλείσω με κάποιες φράσεις από ανθρώπους απλούς, κατοίκους της χώρας τους και του Κόσμου, που με συγκίνησαν όσο λίγα πράγματα που ακούω στην τηλεόραση:

"Εμείς εδώ στη Γροιλανδία χρειαζόμαστε το κρύο, είναι κομμάτι της ζωής μας".

"Όλοι εσείς που μένετε στις μεγάλες πόλεις, όπου κι αν βρίσκεστε, σκεφτείτε κάθε μέρα, τη ζημιά που προκαλείτε σε εμάς εδώ στη Γροιλανδία".

"Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τους ανθρώπους της Αρκτικής που δεν βλάπτουν τη χώρα τους".