Μπορεί οι Ισλανδοί να αναφέρονται στο χιόνι με 49 διαφορετικές λέξεις, όμως για τη Venus τα πράγματα είναι πιο απλά. Μια λέξη αρκεί: Απαραίτητο με άλφα κεφαλαίο! Της δίνει ζωή, δύναμη να συνεχίσει, καθαρό μυαλό, ξεσκάει, και πιο πολύ απ'όλα, το καταδιασκεδάζει. Είναι κάτι σαν το οξυγόνο για τους κοινούς ανθρώπους, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό, αλλά σε αντίθεση με αυτό, η υπερβολική του δόση κάθε άλλο παρά τοξική είναι.
Και τώρα που το χιόνι αρχίσει σιγά σιγά να υποχωρεί δίνοντας ζωή στην υπό χειμερινή καταστολή χλωρίδα, η Venus αρχίζει να καταβάλλεται από μια μελαγχολία, συνοδευόμενη από τη γλυκιά ανάμνηση της πούδρας, της χιονοθύελλας, του faceplant στην πούδρα, της ελευθερίας, που ένιωθε, κάθε φορά που βρισκόταν στο αγαπημένο της φυσικό περιβάλλον. Τότε που φορόυσε τη flashy γούνα της (κανονική Venus in Furs!), έπαιρνε τα μυστηριώδη κόκκινα Rossi της, ανέβαινε στην ψηλότερη κορυφή του Χελμού, και, με περίσσεια χάρη και στυλ, διέγραφε περίτεχνα καμπυλωτά ίχνη στο χιόνι.
Αααχ...πώς να ξεχάσει τότε που, πότε με ήλιο...
...και πότε με ομίχλη...
...αλλά πάντα μέσα σε μια ατμόσφαιρα απόλυτης γαλήνης, ανέβαινε σιγά σιγά το stairway to heaven, όπως της άρεσε να το αποκαλεί, για να σταθεί ακριβώς εκεί, και να αντικρύσει τον κόσμο πάνω από τα σύννεφα...
...τότε που χάζευε τη θάλασσα...
...και τον Παρνασσό...
...τότε που ένιωθε την αδρεναλίνη να κυλά στο αίμα της και εκείνη ζητούσε πιο πολύ...
...τότε που πλημμύριζε από ενθουσιασμό διασχίζοντας την απαλή πούδρα...
...αλλά ακόμα και τότε που χάζευε την πανσέληνο από το παράθυρό της...
...ή το ουράνιο τόξο, ύστερα από την καταιγίδα...
οι αναμνήσεις αυτές θα μείνουν στο μυαλό της Venus, να της υπενθυμίζουν το επόμενο ραντεβού της με τα χιόνια. Μέχρι τότε όμως, η Venus θα ζει τη στιγμή όπως μόνο εκείνη ξέρει, και θα δηλώνει το παρόν, με ή χωρίς λόγο, με ή χωρίς κέφια, περιμένοντας την ανταπόκριση των φίλων της.
Φιλιά πολλά σε όλες τις rockin' bitches (αφού ο όρος άρεσε, θα τον χρησιμοποιώ από δω και μπρος). Α, όσο θα commentάρεις, πάτα το play στην παραπάνω λίστα, θα ακούσεις το δυνατό κομματάκι που υποσχέθηκα! Το' πιασες το υποννοούμενο ε;
Και τώρα που το χιόνι αρχίσει σιγά σιγά να υποχωρεί δίνοντας ζωή στην υπό χειμερινή καταστολή χλωρίδα, η Venus αρχίζει να καταβάλλεται από μια μελαγχολία, συνοδευόμενη από τη γλυκιά ανάμνηση της πούδρας, της χιονοθύελλας, του faceplant στην πούδρα, της ελευθερίας, που ένιωθε, κάθε φορά που βρισκόταν στο αγαπημένο της φυσικό περιβάλλον. Τότε που φορόυσε τη flashy γούνα της (κανονική Venus in Furs!), έπαιρνε τα μυστηριώδη κόκκινα Rossi της, ανέβαινε στην ψηλότερη κορυφή του Χελμού, και, με περίσσεια χάρη και στυλ, διέγραφε περίτεχνα καμπυλωτά ίχνη στο χιόνι.
Αααχ...πώς να ξεχάσει τότε που, πότε με ήλιο...
...και πότε με ομίχλη...
...αλλά πάντα μέσα σε μια ατμόσφαιρα απόλυτης γαλήνης, ανέβαινε σιγά σιγά το stairway to heaven, όπως της άρεσε να το αποκαλεί, για να σταθεί ακριβώς εκεί, και να αντικρύσει τον κόσμο πάνω από τα σύννεφα...
...τότε που χάζευε τη θάλασσα......και τον Παρνασσό...
...τότε που ένιωθε την αδρεναλίνη να κυλά στο αίμα της και εκείνη ζητούσε πιο πολύ...
...τότε που πλημμύριζε από ενθουσιασμό διασχίζοντας την απαλή πούδρα...
...αλλά ακόμα και τότε που χάζευε την πανσέληνο από το παράθυρό της...
...ή το ουράνιο τόξο, ύστερα από την καταιγίδα...
οι αναμνήσεις αυτές θα μείνουν στο μυαλό της Venus, να της υπενθυμίζουν το επόμενο ραντεβού της με τα χιόνια. Μέχρι τότε όμως, η Venus θα ζει τη στιγμή όπως μόνο εκείνη ξέρει, και θα δηλώνει το παρόν, με ή χωρίς λόγο, με ή χωρίς κέφια, περιμένοντας την ανταπόκριση των φίλων της.Φιλιά πολλά σε όλες τις rockin' bitches (αφού ο όρος άρεσε, θα τον χρησιμοποιώ από δω και μπρος). Α, όσο θα commentάρεις, πάτα το play στην παραπάνω λίστα, θα ακούσεις το δυνατό κομματάκι που υποσχέθηκα! Το' πιασες το υποννοούμενο ε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου