Το ρολόι στην κουζίνα δείχνει 2 και τέταρτο. Παίρνω ένα ποτήρι και βάζω λίγο νερό. Από το παράθυρο βλέπω να περνάει ένα αυτοκίνητο με τα φώτα στραμμένα προς το μέρος μου, μα δεν είναι αυτά που τραβούν την προσοχή μου. Είναι τα αστέρια! Αχ, πόσο καιρό είχα να δω τ' αστέρια...
Τα φώτα της πόλης λες και σε κλείνουν μέσα σε ένα δικό τους σύμπαν μικρότερο, με ένα μουντό μαύρο πέπλο για ουρανό, που ρουφάει τις σκέψεις και τα όνειρα που κάνεις κοιτάζοντάς τον...
Στην εξοχή όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Έχεις αστέρια για ακροατές, χιλιάδες, αμέτρητα, που κάθονται υπομονετικά απέναντί σου και ακούν υπομονετικά την κάθε σου σκέψη, επιθυμία, ανησυχία. Και όλα ζητούν την προσοχή σου, και την έχουν φυσικά. Όταν κοιτάζεις ένα, τα υπόλοιπα τρεμοπαίζουν και λαμπυρίζουν, δηλώνοντας την παρουσία τους, σαν να σου λένε "πόσο χαιρόμαστε που σε βλέπουμε! μας έλειψες τόσο πολύ!". Κι εμένα μου έλειψε η συντροφιά σας μικρά μου!
Θυμάμαι τα καλοκαίρια με την αδερφή μου, διακοπές στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά...Μαζευόμασταν όλοι γύρω από τη φωτιά, τυλιγμένοι με ότι πανωφόρι είχαμε, τεντώναμε πίσω τις πολυθρόνες μας και χαζεύαμε τα αστέρια. Βλέπαμε και το φεγγάρι, που έκανε την εμφάνισή του πίσω από τα έλατα της απέναντι βουνοκορφής, το μεγάλο ποτάμι με αστέρια, τους κάθε λογής δορυφόρους και αεροπλάνα... Μα το αγαπημένο μας ήταν όταν έπεφτε ένα αστέρι. Και βλέπαμε πολλά τέτοια σε ένα βράδυ. Κάθε φορά λοιπόν κάναμε κι από μια ευχή, κάθε φορά με την ίδια χαρά και ευλαβικότητα, και ήταν οι πιο ειλικρινείς ευχές.
Με όλες αυτές τις αναμνήσεις αποφάσισα να κάνω το ίδιο και απόψε. Έτσι, βγήκα στην πίσω βεράντα και, με μια κουβέρτα στην πλάτη μου, κουλουριάστηκα στη μεγάλη ξύλινη πολυθρόνα. Σήκωσα το βλέμμα μου και άρχισα να παρατηρώ με την ίδια έκπληξη όπως τότε τον ουρανό. Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος, και κάθε τι πάνω του τόσο τακτοποιημένα σκορπισμένο. Ήταν μια τόσο ήσυχη βραδιά, που αμέσως η ψυχή μου γαλήνεψε, άδειασε από ότι με απασχολούσε, και για κάμποση ώρα δεν σκεφτόμουν τίποτε παρά την απεραντοσύνη του κόσμου και το μέγεθος του ανθρώπου μέσα σ' αυτό.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, τη γαλήνη ήρθε να ταράξει ένα μικρό "πεφταστέρι", που μετά βίας κατάφερα να πιάσω με το βλέμμα μου. Χαμογέλασα γλυκά και πήγα στο δωμάτιό μου.
Αυτή τη φορά δεν έκανα ευχή, όχι επειδή δεν πιστεύω στις ευχές. Και αν στ' αλήθεια πραγματοποιηθεί αυτό που ζητούσα, θα ήθελα να το χαρώ σαν κάτι αναπάντεχα ξαφνικό και ευχάριστο....Τα φώτα της πόλης λες και σε κλείνουν μέσα σε ένα δικό τους σύμπαν μικρότερο, με ένα μουντό μαύρο πέπλο για ουρανό, που ρουφάει τις σκέψεις και τα όνειρα που κάνεις κοιτάζοντάς τον...
Στην εξοχή όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Έχεις αστέρια για ακροατές, χιλιάδες, αμέτρητα, που κάθονται υπομονετικά απέναντί σου και ακούν υπομονετικά την κάθε σου σκέψη, επιθυμία, ανησυχία. Και όλα ζητούν την προσοχή σου, και την έχουν φυσικά. Όταν κοιτάζεις ένα, τα υπόλοιπα τρεμοπαίζουν και λαμπυρίζουν, δηλώνοντας την παρουσία τους, σαν να σου λένε "πόσο χαιρόμαστε που σε βλέπουμε! μας έλειψες τόσο πολύ!". Κι εμένα μου έλειψε η συντροφιά σας μικρά μου!
Θυμάμαι τα καλοκαίρια με την αδερφή μου, διακοπές στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά...Μαζευόμασταν όλοι γύρω από τη φωτιά, τυλιγμένοι με ότι πανωφόρι είχαμε, τεντώναμε πίσω τις πολυθρόνες μας και χαζεύαμε τα αστέρια. Βλέπαμε και το φεγγάρι, που έκανε την εμφάνισή του πίσω από τα έλατα της απέναντι βουνοκορφής, το μεγάλο ποτάμι με αστέρια, τους κάθε λογής δορυφόρους και αεροπλάνα... Μα το αγαπημένο μας ήταν όταν έπεφτε ένα αστέρι. Και βλέπαμε πολλά τέτοια σε ένα βράδυ. Κάθε φορά λοιπόν κάναμε κι από μια ευχή, κάθε φορά με την ίδια χαρά και ευλαβικότητα, και ήταν οι πιο ειλικρινείς ευχές.
Με όλες αυτές τις αναμνήσεις αποφάσισα να κάνω το ίδιο και απόψε. Έτσι, βγήκα στην πίσω βεράντα και, με μια κουβέρτα στην πλάτη μου, κουλουριάστηκα στη μεγάλη ξύλινη πολυθρόνα. Σήκωσα το βλέμμα μου και άρχισα να παρατηρώ με την ίδια έκπληξη όπως τότε τον ουρανό. Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος, και κάθε τι πάνω του τόσο τακτοποιημένα σκορπισμένο. Ήταν μια τόσο ήσυχη βραδιά, που αμέσως η ψυχή μου γαλήνεψε, άδειασε από ότι με απασχολούσε, και για κάμποση ώρα δεν σκεφτόμουν τίποτε παρά την απεραντοσύνη του κόσμου και το μέγεθος του ανθρώπου μέσα σ' αυτό.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, τη γαλήνη ήρθε να ταράξει ένα μικρό "πεφταστέρι", που μετά βίας κατάφερα να πιάσω με το βλέμμα μου. Χαμογέλασα γλυκά και πήγα στο δωμάτιό μου.
Το κείμενο αυτό το έγραψα την παρασκευή, 14/09, στο εξοχικό μου
2 σχόλια:
Εγώ περιμένω να πέσει το φεγγάρι για να κάνω ευχή. Γιατί θέλω να ζητήσω και ενα ευχηθώ κάτι μεγάλο. Να αγαπήσω τον συνάνθρωπό μου.
απλή στο άκουσμά της, όμως μια τέτοια ευχή θα ήταν σε πολλούς εκεί έξω χρήσιμη narita...
Δημοσίευση σχολίου