Όλα ή τίποτα;

Μια μέρα, καθώς περπατούσα στο δρόμο, με σταματάει ένας ηλικιωμένος άντρας. Σκέφτηκα πως ίσως χρειαζόταν βοήθεια να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο και αμέσως τον ρώτησα. Εκείνος με ευχαρίστησε για την προσφορά, αλλά μου απάντησε πως δεν ήταν αυτός που ζητούσε βοήθεια, αλλά εγώ. Χωρίς να πω τίποτα (είχα εκπλαγεί από την απάντηση που πήρα), ο γέροντας μου εξήγησε πως έχει μια δύναμη, ένα χάρισμα, να βλέπει στα μάτια των άλλων το άμεσο μέλλον τους. Τον ρώτησα λοιπόν τι βλέπει στα δικά μου μάτια. Απάντησε:

"Στο άμεσο μέλλον θα ζήσεις μια ζωή γεμάτη αγάπη, πάθος, ευτυχία, τρυφερότητα, πλάι σε έναν άνθρωπο που θα σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένη."

Εγώ, συνεπαρμένη από τα ευχάριστα νέα, ευχαρίστησα τον γέροντα για τα καλά του νέα και συνέχισα το δρόμο μου. Ο γέροντας τότε, με μια ανεξήγητη για την ηλικία του δύναμη, με αρπάζει από το μπράτσο, φανερά ενοχλημένος από την ανυπομονησία μου.

"Νομίζεις πως αυτό είναι όλο; Αν ήταν έτσι, τι νόημα θα είχε να σου τα έλεγα όλα αυτά; Η ιστορία δεν θα έχει αίσιο τέλος, οι δρόμοι σας αργά ή γρήγορα θα χωρίσουν, και δεν θα μπορέσεις να τον έχεις πάλι πίσω, θα πονέσεις, και οι δύο θα πονέσετε, και ο πόνος θα είναι δυνατότερος από την αγάπη που κάποτε σας έδενε."

Ακούγοντας τον γέροντα απελπίστηκα, θύμωσα, σκέφτηκα πως δεν θα'πρεπε να τον είχα αφήσει να μου μιλήσει εξ αρχής. "Θα βάλω τα δυνατά μου να τον κρατήσω κοντά μου", είπα απότομα.

"Μικρή μου, τα χρόνια που κουβαλώ στην πλάτη μου δεν μου επιτρέπουν τόση κακία για τους συνανθρώπους μου. Εξ' άλλου, όπως σου είπα στην αρχή, είμαι εδώ για να σε βοηθήσω. Μέχρι τώρα σου είπα μόνο τα μισά. Άκουσε λοιπόν προσεκτικά. Όλα αυτά θα συμβούν μόνο αν το επιλέξεις εσύ. Η σειρά γεγονότων που θα ακολουθήσουν αν επιβιβαστείς στο λεωφορείο της γραμμής θα σε οδηγήσουν σε αυτόν τον άνθρωπο. Αν όμως συνεχίσεις το δρόμο σου περπατώντας, τίποτα από αυτά δεν θα συμβεί, και τότε να θεωρήσεις ότι η συνάντησή μας δεν έγινε ποτέ. Αυτά είχα να σου πω. Η επιλογή είναι δική σου, και για μια (ίσως και μοναδική) φορά σου δίνεται η ευκαιρία να καθορίσεις εσύ εκ των προτέρων το άμεσο μέλλον σου. Γι' αυτό αξιοποίησε τα λόγια μου με σοφία. Ο χρόνος μου με πιέζει, υπάρχουν κι άλλοι σαν εσένα που χρειάζονται τη συνδρομή μου. "

Και με ένα απαλό φιλί στο μέτωπο, με αποχαιρέτησε και συνέχισε το δρόμο του.

"Ώστε όλα εξαρτώνται από εμένα", είπα χαμηλόφωνα στον εαυτό μου, και το άκουσμα της φωνής μου με έκανε να το συνειδητοποιήσω ακόμα περισσότερο. Στάθηκα λοιπόν στη στάση του λεωφορείου και άρχισα να σκέφτομαι τα λόγια του γέροντα. Η αλήθεια είναι πως αντί να με βοηθήσει, με μπέρδεψε περισσότερο. Προσπαθούσα να φανταστώ τον εαυτό μου και στις δύο περιπτώσεις, αλλά μου ήταν αδύνατο να πάρω μια τελική απόφαση. Και όσο περνούσε η ώρα, ο προβληματισμός μου γινόταν εντονότερος...

Κάποια στιγμή είδα το λεωφορείο να πλησιάζει από μακριά, και τότε με κυρίευσε ο τρόμος. Ήταν τόσο απλό, ή θα έμπαινα στο λεωφορείο ή όχι, γιατί με βασάνιζε τόσο πολύ; Το μυαλό μου είχε κολλήσει σε μια και μόνο σκέψη...

"Τι είναι καλύτερο; Να ζήσεις στιγμές απερίγραπτης ευτυχίας και έρωτα, αλλά και αναπόφευκτα τον πόνο της απουσίας, ή να προστατεύσεις τον εαυτό σου από οποιοδήποτε ακραίο συναίσθημα, παραμένοντας στην ασφάλεια μιας συμβατικής ζωής; Τι πονάει πιο πολύ;" Δεν ξέρω...