THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »


Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2007

Παντοτινή λησμονιά...


Σε όλες τις γλώσσες του κόσμου υπάρχει μια παροιμία αντίστοιχη με τη "μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται". Να σου πω κάτι όμως, δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας στη συγκεκριμένη.

Όσο περισσότερο απομακρύνεσαι από κάποιον, τόσο πιο βαθιά ριζωμένα μέσα σου μένουν όλα τα αισθήματα που προσπαθείς να πνίξεις και να ξεχάσεις. Ακριβώς όπως συμβαίνει στους ανθρώπους που βρίσκονται μακριά από τις ρίζες τους, που θέλουν να κρατήσουν για πάντα στη μνήμη τους ακόμα και την παραμικρή ανάμνηση της πατρίδας.

Έτσι συμβαίνει και με μας. Όταν είμαστε μακριά από πρόσωπα που αγαπούμε και μας λείπουν, όλα στον δρόμο μας θυμίζουν εκείνον/-η, ο καθένας που περνάει δίπλα μας φέρει κάτι από τα μάτια, το χαμόγελο, τα χέρια, το περπάτημα, τη φωνή του/της. Εκείνη τη στιγμή ο χρόνος παγώνει, και στο μυαλό μας παίζει μόνο το αγαπημένο μας τραγούδι, και μεταφερόμαστε νοερά στα μέρη που περπατήσαμε μαζί, γελάσαμε, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, και αισθανθήκαμε για πρώτη φορά την ανάγκη του ενός για τον άλλον...

Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα τα βιβλία γράφονται, τα τραγούδια δημιουργούνται, οι πίνακες ζωγραφίζονται, επειδή δεν θέλουμε να ξεχάσουμε, και ούτε μπορούμε.


Stone Sour - Through Glass

I'm looking at you through the glass...
Don't know how much time has passed
Oh god it feels like forever
But no one ever tells you that forever
Feels like home sitting all alone inside your head

How do you feel? That is the question
But i forget.. you dont expect and easy answer
When something like a soul becomes
Initialized and folded up like paper dolls and little notes
You cant expect a bit of hope
And while your outside looking in
Describing what you see
Remember what your staring at is me

Cause I'm looking at you through the glass...
Don't know how much time has passed
All i know is that it feels like forever
When no one ever tells you that forever
Feels like home, sitting all alone inside your head

How much is real? So much to question
And never dare make up the mannequins
Contaminating everything
When thought came from the heart
It never did right from the start
Just listen to the noises
(No more sad voices)
Before you tell yourself
Its just a different scene
Remember its just different from what you've seen

Im looking at you through the glass...
Don't know how much time has passed
And all i know is that it feels like forever
When no one ever tells you that forever
Feels like home, sitting all alone inside your head

And its the stars
The stars
That shine for you
And its the stars
The stars
That lie to you..

5 σχόλια:

Kostas2112 είπε...

Really true..Mentally yours..
Have a nice day
kostas

μιχαλησ είπε...

Αλήθεια, δεν σου έχει τύχει, να προσπαθείς να θυμηθείς το πρόσωπό του/της; Δεν σου έχει τύχει να προσπαθείς πραγματικά να ‘ακούσεις’ την φωνή του/της. Να θυμηθείς της χροιά της, τον ήχο της;
Το ότι δεν θυμάσαι, δεν σημαίνει βέβαια, ότι τον έχεις ξεχάσει. Απλά έχεις επιλέξει να κρατήσεις τα συναισθήματα και όχι τις εικόνες. Αυτόματη διαδικασία του μυαλού. Οι εικόνες ξεφτίζουν. Μου έχει τύχει και νομίζω ότι η παροιμία (την έλεγε και η γιαγιά μου για τον πατέρα μου, κάθε φορά που φεύγαμε από το χωριό) «μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται» είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Φιλικά..

ΥΓ. Σε ευχαριστώ για την συμμετοχή σου στο Blog μου http://meatthecorner.blogspot.com/ και ανταποδίδω την επίσκεψη.

venus in furs είπε...

@μιχάλης: καλωσήρθες κι από εδώ! σε όλους μας έχει τύχει αυτό που περιγράφεις, και πιστεύω πως είναι η απόδειξη ότι ζούμε, αισθανόμαστε, πονάμε, κλπ. οι εικόνες μπορεί να ξεφτίζουν, όμως στο μυαλό μας δημιουργούμε άλλες, πιο ιδανικές, σαν να θέλουμε να "αποθησαυρίσουμε" τις ωραίες στιγμές, αυτές τις οποίες λησμονούμε.


@kostas2112: mentally yours? πολύ καλό, θα μπορούσε να ήταν ο εναλλακτικός τίτλος του post!

Unknown είπε...

Ξέρεις τελικά ίσως να θέλουμε να νοσταλγούμε. Μας γεμίζει με ένα είδος ευτχίας. Καμιά φορά μάλιστα νιώθουμε περιέργως πιο ωραία να αναπολούμε στιγμές με κάποιον/α παρά όταν τις ζούμε.

venus in furs είπε...

συμφωνώ narita, κάποιες στιγμές παίρνουν μεγαλύτερη αξία όταν τις ξαναζείς νοερά ως (γλυκόπικρες) αναμνήσεις, γιατί όπως είπα και στον μιχάλη πιο πάνω συνθέτεις μια δική σου εικόνα που περιλαμβάνει μόνο όσα θέλεις να κρατήσεις...