Σκέφτομαι και γράφω - Θέμα: "Πως πέρασα την 28η Οκτωβρίου"

Άργησα να ξυπνήσω σήμερα. Λίγο το ξενύχτι, λίγο η κούραση από τη βαρεμάρα. Αλλά δεν έχω παράπονο, ειδικά που κέρδισα μια ώρα ύπνου με την αλλαγή της ώρας. Έφτιαξα ένα ζεστό καφέ και άνοιξα την τηλεόραση, γαμώτο, δεν πρόλαβα τα παιδικά...Λογικό αφού είχε ήδη μεσημεριάσει. Χτυπάει το τηλέφωνο.

"Έλα κοπελιά...Ε, καλά, θα σ'τα πω από κοντά. Τι;; Oh my god. Είπε για καφέ; Ναι, μου το πέταξε κι εμένα χτες αλλά το απέφυγα διακριτικά. Πήγες παρέλαση; Εγώ όχι ρε, κοιμόμουνα...Να σου πω, θα κάνουμε τίποτα; Ναι ναι, ψήνομαι. Αχά...τι ώρα; Σε μισή;;; Δε προλαβαίνω να ετοιμαστώ ρε κοπελιά!...........Καλά καλά, θα κάνω χρόνο ρεκόρ σήμερα. Έγινε, θα σου κάνω αναπάντητη. Φιλιά"

Κατασκοτώθηκα μέχρι να ετοιμαστώ αλλά τελικά πρόλαβα. Ήμουνα (παραδόξως) στην τρίχα στην ώρα μου. Είχε ήδη πάει 2 και τέταρτο, ώρα να φύγω. Συναντηθήκαμε στο σπίτι της φίλης μου, θα πηγαίναμε με παρέα Ναύπακτο για καφεδάκι, ό,τι πρέπει σήμερα Κυριακή, που είναι και αργία.

Φτάνουμε Ρίο λοιπόν και έρχεται η μεγάλη ερώτηση: Καραβάκι ή γέφυρα; Καραβάκι μωρέ, έχει περισσότερη πλάκα και θα μας έρθει φθηνότερα. Έτσι κι έγινε, αφήσαμε το αυτοκίνητο στο γκαράζ (του καραβακίου) και ανεβήκαμε στο κατάστρωμα. Είχε λίγη ψυχρούλα και ο αέρας μου πήρε τα μαλλιά και τα μυαλά. Αλλά δεν μπήκαμε μέσα στο "σαλονάκι", after all κάναμε και την πλάκα μας, μόνο εμείς μείναμε όλη την ώρα πάνω. Μετά από ένα τεταρτάκι φτάσαμε απέναντι και μετά από άλλο ένα είχαμε ήδη παρκάρει στη Ναύπακτο.


Τόσα χρόνια είμαι εδώ και πρώτη φορά πέρασα απέναντι για καφέ και τώρα συνειδητοποίησα όσα λέγανε για τη Ναύπακτο. Είναι μια πολύ γραφική πόλη, με το γραφικό της λιμανάκι-κόλπο για να αράζουν τα καϊκάκια, ωραία πλατεία, πλακόστρωτα σοκάκια, το κάστρο με την καταπληκτική θέα χαμένο κάπου μέσα στο πράσινο πάνω στο βουνό...και ένα απελπιστικό traffic! Καθήσαμε για καφεδάκι σε μια από τις καφετέριες στο λιμανάκι και ήμασταν πολύ τυχεροί που βρήκαμε τραπέζι. Πολύς κόσμος, και τα μαγαζιά γέμιζαν όλο και πιο ασφυκτικά καθώς περνούσε η ώρα.

'Ολη τη βδομάδα είχε παζάρι στη Ναύπακτο και έτσι βρήκαμε την ευκαιρία να χαζέψουμε τους πάγκους. Μετά τον καφέ λοιπόν πήγαμε προς τα εκεί, είχε ένα όνομα αυτή η περιοχή αλλά δεν το θυμάμαι. Εκεί να δεις κόσμο, γινόταν το αδιαχώρητο, αφού κάθε τόσο σταματούσαμε να τσεκάρουμε την υπόλοιπη παρέα. Η έκταση που κάλυπτε ήταν απίστευτη, εκατοντάδες πάγκοι είχαν στηθεί κάτω από ένα τεράστιο και ψηλό πρόχειρο υπόστεγο, αλλά και έξω από αυτό. Είναι το μεγαλύτερο παζάρι που είχα δει ως τώρα. Και φυσικά δεν έλειπαν όλα τα περίπτερα με τις κλασικές λιχουδιές του ελληνικού πανηγυριού, μαλλί της γριάς, λουκουμάδες, χαλβάς φαρσάλων, σουβλάκια, ζαχαρωτά...Πώς να αντισταθώ, με ένα μπολ δημητριακά από το πρωί; Πήρα all-time classic λουκουμάδες με ένα twist από σοκολάτα. Ωραίοι ήταν, αλλά δεν αλλάζω με τίποτα το μέλι και την κανέλλα. Πίσω στο παζάρι, είχε ότι μπορεί να χρειαστεί ένα νοικοκυριό, τώρα που πρέπει να ετοιμαστούν για τον ερχόμενο χειμώνα, τουλάχιστον αυτό φαντάζομαι ότι γινόταν τα παλιά τα χρόνια, όταν δεν είχαν ανακαλυφθεί τα εμπορικά κέντρα και ο κόσμος δεν είχε πολλά χρήματα. Όσο για μένα, ένα πράγμα ήθελα να βρω, ένα, ένα απλό αλλά κατ' εμέ must-have πραγματάκι για το σπίτι μου. Έψαχνα μια κουδούνα από αυτές που έβαζαν παλιά στα ζώα! Όχι, ούτε για να την κρεμάσω πάνω μου ούτε σε κανέναν άλλον, απλά έχει πολλή πλάκα ο ήχος που βγάζει. Προς μεγάλη μου απογοήτευση όμως δεν βρήκα ούτε για δείγμα! Κρίμα, αλλά δεν πειράζει, κάπου θα βρω.

Χαζεύαμε αρκετή ώρα αλλά εν τω μεταξύ βράδιασε (6μιση το απόγευμα τώρα, τι τραγικό) και αρχίσαμε να βαριόμαστε με την επανάληψη των εικόνων κι ας μην είχαμε περάσει από όλους τους διαδρόμους, και έτσι πήραμε το δρόμο προς το αυτοκίνητο. Φυσικά και στο γυρισμό επιλέξαμε το φέρι-μποτ και αυτή τη φορά μείναμε μέσα στο αυτοκίνητο. Ε, αυτό το τέταρτο ήταν από τα πιο χαλαρωτικά πράγματα που έχω ζήσει τελευταία, χωρίς πολύ φωτισμό, παρά μόνο τη φωσφοριζέ μας γέφυρα, και με το καράβι να μας κουνάει απαλά όπως η μαμά κοιμίζει το μωρό στη αγκαλιά της...άνετα με έπαιρνε ο ύπνος, ύστερα και από τόσο περπάτημα.


Τα υπόλοιπα δεν έχουν τόση σημασία, από το Ρίο στο σπίτι, όπου το μόνο που έκανα ήταν να ανοίξω τον υπολογιστή και να τσεκάρω την "κίνηση της ημέρας". Στη Ναύπακτο σίγουρα θα ξαναπάω και θα βγάλω καλύτερες φωτό γιατί σήμερα η μπαταρία της φωτογραφικής με εγκατέλειψε...Και κάπως έτσι πέρασα τη φετινή 28η, σίγουρα καλύτερα από πέρυσι, που με είχαν βάλει βάρδια στον οτέ!