Bluetooth like bluekamaki

Το παρασκευο-σαββατο-κυριακο-δεύτερο που μας πέρασε πήγα στην Αθήνα μετά από αρκετό καιρό, γι' αυτό και χάθηκα από προσώπου blog. Ήθελα να δω τους δικούς μου που παραπονιούνται ότι δεν τους βλέπω, τους φίλους μου, να κάνω ψώνια, και γενικά να πάρω αέρα μολυσμένο πρωτευουσιάνικο στα πνευμόνια μου για δυνάμεις. Στο σύνολο πέρασα πολύ ωραία, μέχρι το απόγευμα της Δευτέρας. Ο λόγος δεν είναι το ξαφνικό τσουχτερό κρύο που παρόλο χωρίς μπουφάν δεν με πτόησε (εσύ που βρίσκεσαι Αθήνα καταλαβαίνεις τι εννοώ), αλλά αυτοί οι τύποι που συχνάζουν σε όλα τα cafe και οι οποίοι το μόνο που μου προκαλούν είναι να τους ταρακουνήσω από τους ώμους φωνάζοντας: "Get a life!"

Είχαμε κανονίσει καφεδάκι στο Θησείο με τις κολλητές, να τα πούμε, μιας και είχα να τις δω από αρχές Αυγούστου (ανεπίτρεπτα πολύς καιρός). Γενικά δεν χαλώ εύκολα χατίρια και είμαι καλοπροαίρετο άτομο (δε με πιστεύεις;), οπότε συμφώνησα να καθίσουμε στην "Αυλή", στέκι των κολλητών αλλά αν με ρωτήσεις εμένα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Αρχίσαμε λοιπόν να αφηγούμαστε γεγονότα, να κάνουμε αναλύσεις, προβλέψεις, να ερμηνεύουμε συμπεριφορές, να εκφράζουμε θεωρίες και κάπου στο μεταξύ να ανταλλάσσουμε φωτογραφίες και ringtones με Bluetooth.

Καθότι και ξεχασιάρα, μετά την ανταλλαγή υλικού άφησα το δικό μου ανοιχτό. Ε λοιπόν, μέσα στην επομένη μισή ώρα το κινητό μου κατακλύστηκε από μηνύματα διαφόρων επίδοξων παύλα θρασύδειλων κατόχων κινητών τηλεφώνων νέας τεχνολογίας. Στο σημείο αυτό οφείλω να ομολογήσω πως θα μπορούσα απλά να έκλεινα το Bluetooth μόλις κατάλαβα ότι έγινα αντιληπτή, παρόλα αυτά το άφησα ανοιχτό από περιέργεια για το πόσο ακόμα θα τραβήξει αυτό το blueflirt και απλά δεχόμουν αρχεία, χωρίς να στέλνω πίσω. Όσο για τα nicknames, όλοι (έξι στον αριθμό παρακαλώ) επιβεβαίωσαν την άποψή μου περί έλλειψης αισθητικής και επινοητικότητας, δεν θα αναφέρω όμως κανένα από τα έξι επειδή ο κόσμος μας είναι αποδεδειγμένα μικρός.

Αυτό το περιστατικό απλά έρχεται να τονίσει τον αρχικό μου προβληματισμό. Όσο περνούν τα χρόνια γινόμαστε όλο και πιο κλειστοί, δύσκολα ανοιγόμαστε και ακόμα πιο δύσκολα πλησιάζουμε κάποιον, είτε μας ενδιαφέρει είτε όχι. Κάθε φορά δίνουμε όλο και λιγότερα στον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, και μόνο όταν τον γνωρίζουμε (ή πιστεύουμε ότι τον έχουμε γνωρίσει) καλά ξεδιπλώνουμε το μπερδεμένο κουβάρι του εαυτού μας. Και αν τώρα έχουμε το Bluetooth να χαζολογήσουμε με τον διπλανό μας, παλιότερα το μόνο που διαθέταμε ήταν το εφευρετικό μυαλό μας, που σκεφτόταν όλες εκείνες τις έξυπνες ατάκες. Τότε δεν μας ένοιαζε και πολύ, τώρα φοβόμαστε την αντίδραση του άλλου, δειλιάζουμε στη σκέψη μιας πιθανής "ήττας".

Γιατί όμως; Έχουμε γίνει καχύποπτοι, και πώς να μην γίνει κανείς, όταν το μόνο που λαμβάνει είναι εγωκεντρισμός και ανεντιμότητα; Λογικό δεν είναι να κοιτάει και εκείνος τον εαυτό του; Το να σκέφτεται κανείς τον εαυτό του είναι κατανοητό και θεμιτό, όταν όμως γίνεται σε βάρος των άμεσα σχετιζόμενων με εκείνον το πράγμα αλλάζει. Τότε αναπόφευκτα κάποιος θα ζημιωθεί και πολύ φοβάμαι ότι είναι και οι δυο: προφανώς αυτός που θα λάβει την εγωιστική συμπεριφορά, αλλά και αυτός που θα φερθεί εγωιστικά θα πέσει αμέσως μπροστά στα μάτια του άλλου. Γιατί λοιπόν μπλέκουμε σε αυτόν το φαύλο κύκλο; Σκοπός όλων των ειδών των διαπροσωπικών σχέσεων είναι να ξεφεύγουμε από τα πράγματα που μας ενοχλούν και μας φθείρουν, να ανανεωνόμαστε και να επαναπροσδιοριζόμαστε μέσα από τα μάτια των αγαπημένων μας προσώπων. Είναι κρίμα να σπαταλούμε όλη αυτή την ενέργεια πάνω σε τέτοιους μονόδρομους.

υ.γ.: Το post άλλαξε σαφώς θέμα κάπου στην πορεία, αλλά δεν ήθελα να το αλλάξω γιατί θα χανόταν η αυθεντικότητά του. Τη γλίτωσαν oι Bluetooth aficionados...