Σκέφτομαι και γράφω - Θέμα: "Πως πέρασα την 28η Οκτωβρίου"

Άργησα να ξυπνήσω σήμερα. Λίγο το ξενύχτι, λίγο η κούραση από τη βαρεμάρα. Αλλά δεν έχω παράπονο, ειδικά που κέρδισα μια ώρα ύπνου με την αλλαγή της ώρας. Έφτιαξα ένα ζεστό καφέ και άνοιξα την τηλεόραση, γαμώτο, δεν πρόλαβα τα παιδικά...Λογικό αφού είχε ήδη μεσημεριάσει. Χτυπάει το τηλέφωνο.

"Έλα κοπελιά...Ε, καλά, θα σ'τα πω από κοντά. Τι;; Oh my god. Είπε για καφέ; Ναι, μου το πέταξε κι εμένα χτες αλλά το απέφυγα διακριτικά. Πήγες παρέλαση; Εγώ όχι ρε, κοιμόμουνα...Να σου πω, θα κάνουμε τίποτα; Ναι ναι, ψήνομαι. Αχά...τι ώρα; Σε μισή;;; Δε προλαβαίνω να ετοιμαστώ ρε κοπελιά!...........Καλά καλά, θα κάνω χρόνο ρεκόρ σήμερα. Έγινε, θα σου κάνω αναπάντητη. Φιλιά"

Κατασκοτώθηκα μέχρι να ετοιμαστώ αλλά τελικά πρόλαβα. Ήμουνα (παραδόξως) στην τρίχα στην ώρα μου. Είχε ήδη πάει 2 και τέταρτο, ώρα να φύγω. Συναντηθήκαμε στο σπίτι της φίλης μου, θα πηγαίναμε με παρέα Ναύπακτο για καφεδάκι, ό,τι πρέπει σήμερα Κυριακή, που είναι και αργία.

Φτάνουμε Ρίο λοιπόν και έρχεται η μεγάλη ερώτηση: Καραβάκι ή γέφυρα; Καραβάκι μωρέ, έχει περισσότερη πλάκα και θα μας έρθει φθηνότερα. Έτσι κι έγινε, αφήσαμε το αυτοκίνητο στο γκαράζ (του καραβακίου) και ανεβήκαμε στο κατάστρωμα. Είχε λίγη ψυχρούλα και ο αέρας μου πήρε τα μαλλιά και τα μυαλά. Αλλά δεν μπήκαμε μέσα στο "σαλονάκι", after all κάναμε και την πλάκα μας, μόνο εμείς μείναμε όλη την ώρα πάνω. Μετά από ένα τεταρτάκι φτάσαμε απέναντι και μετά από άλλο ένα είχαμε ήδη παρκάρει στη Ναύπακτο.


Τόσα χρόνια είμαι εδώ και πρώτη φορά πέρασα απέναντι για καφέ και τώρα συνειδητοποίησα όσα λέγανε για τη Ναύπακτο. Είναι μια πολύ γραφική πόλη, με το γραφικό της λιμανάκι-κόλπο για να αράζουν τα καϊκάκια, ωραία πλατεία, πλακόστρωτα σοκάκια, το κάστρο με την καταπληκτική θέα χαμένο κάπου μέσα στο πράσινο πάνω στο βουνό...και ένα απελπιστικό traffic! Καθήσαμε για καφεδάκι σε μια από τις καφετέριες στο λιμανάκι και ήμασταν πολύ τυχεροί που βρήκαμε τραπέζι. Πολύς κόσμος, και τα μαγαζιά γέμιζαν όλο και πιο ασφυκτικά καθώς περνούσε η ώρα.

'Ολη τη βδομάδα είχε παζάρι στη Ναύπακτο και έτσι βρήκαμε την ευκαιρία να χαζέψουμε τους πάγκους. Μετά τον καφέ λοιπόν πήγαμε προς τα εκεί, είχε ένα όνομα αυτή η περιοχή αλλά δεν το θυμάμαι. Εκεί να δεις κόσμο, γινόταν το αδιαχώρητο, αφού κάθε τόσο σταματούσαμε να τσεκάρουμε την υπόλοιπη παρέα. Η έκταση που κάλυπτε ήταν απίστευτη, εκατοντάδες πάγκοι είχαν στηθεί κάτω από ένα τεράστιο και ψηλό πρόχειρο υπόστεγο, αλλά και έξω από αυτό. Είναι το μεγαλύτερο παζάρι που είχα δει ως τώρα. Και φυσικά δεν έλειπαν όλα τα περίπτερα με τις κλασικές λιχουδιές του ελληνικού πανηγυριού, μαλλί της γριάς, λουκουμάδες, χαλβάς φαρσάλων, σουβλάκια, ζαχαρωτά...Πώς να αντισταθώ, με ένα μπολ δημητριακά από το πρωί; Πήρα all-time classic λουκουμάδες με ένα twist από σοκολάτα. Ωραίοι ήταν, αλλά δεν αλλάζω με τίποτα το μέλι και την κανέλλα. Πίσω στο παζάρι, είχε ότι μπορεί να χρειαστεί ένα νοικοκυριό, τώρα που πρέπει να ετοιμαστούν για τον ερχόμενο χειμώνα, τουλάχιστον αυτό φαντάζομαι ότι γινόταν τα παλιά τα χρόνια, όταν δεν είχαν ανακαλυφθεί τα εμπορικά κέντρα και ο κόσμος δεν είχε πολλά χρήματα. Όσο για μένα, ένα πράγμα ήθελα να βρω, ένα, ένα απλό αλλά κατ' εμέ must-have πραγματάκι για το σπίτι μου. Έψαχνα μια κουδούνα από αυτές που έβαζαν παλιά στα ζώα! Όχι, ούτε για να την κρεμάσω πάνω μου ούτε σε κανέναν άλλον, απλά έχει πολλή πλάκα ο ήχος που βγάζει. Προς μεγάλη μου απογοήτευση όμως δεν βρήκα ούτε για δείγμα! Κρίμα, αλλά δεν πειράζει, κάπου θα βρω.

Χαζεύαμε αρκετή ώρα αλλά εν τω μεταξύ βράδιασε (6μιση το απόγευμα τώρα, τι τραγικό) και αρχίσαμε να βαριόμαστε με την επανάληψη των εικόνων κι ας μην είχαμε περάσει από όλους τους διαδρόμους, και έτσι πήραμε το δρόμο προς το αυτοκίνητο. Φυσικά και στο γυρισμό επιλέξαμε το φέρι-μποτ και αυτή τη φορά μείναμε μέσα στο αυτοκίνητο. Ε, αυτό το τέταρτο ήταν από τα πιο χαλαρωτικά πράγματα που έχω ζήσει τελευταία, χωρίς πολύ φωτισμό, παρά μόνο τη φωσφοριζέ μας γέφυρα, και με το καράβι να μας κουνάει απαλά όπως η μαμά κοιμίζει το μωρό στη αγκαλιά της...άνετα με έπαιρνε ο ύπνος, ύστερα και από τόσο περπάτημα.


Τα υπόλοιπα δεν έχουν τόση σημασία, από το Ρίο στο σπίτι, όπου το μόνο που έκανα ήταν να ανοίξω τον υπολογιστή και να τσεκάρω την "κίνηση της ημέρας". Στη Ναύπακτο σίγουρα θα ξαναπάω και θα βγάλω καλύτερες φωτό γιατί σήμερα η μπαταρία της φωτογραφικής με εγκατέλειψε...Και κάπως έτσι πέρασα τη φετινή 28η, σίγουρα καλύτερα από πέρυσι, που με είχαν βάλει βάρδια στον οτέ!

Η εφαρμογή της Κοινωνικής Μερφολογίας στις σχέσεις

Ο Νόμος του Μέρφυ εξηγεί μια μεγάλη αλήθεια της ανθρώπινης ζωής: Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.

Ακολουθεί μια σειρά νόμων της Κοινωνιολογίας που βασίζονται στο Νόμο του Μέρφυ.

Ο Νόμος του Shirley:
Οι περισσότεροι άνθρωποι αξίζουν ο ένας τον άλλον.

Οι Νόμου του Arthur για τον έρωτα:

1. Σ' αυτούς που αρέσεις, σίγουρα τους θυμίζεις κάποιον άλλον.
2. Το ερωτικό γράμμα που επιτέλους βρήκες το κουράγιο να στείλεις, θα καθυστερήσει στο ταχυδρομείο τόσο, ώστε να φανείς γελοίος όταν φτάσει στον προορισμό του.
3. Οι ρομαντικές χειρονομίες των άλλων είναι πάντα πρωτότυπες και συγκινούν. Οι δικές σου είναι πάντα γελοίες και αδέξιες.

Ο Νόμος του Thoms για τη γαμήλια ευδαιμονία:
Η διάρκεια ενός γάμου είναι αντιστρόφως ανάλογη του ποσού που ξοδεύτηκε για τη γαμήλια τελετή.

Ο Νόμος του συντρόφου στο κρεβάτι:
Κοιμάται πρώτος αυτός που ροχαλίζει.

Οι Νόμοι του Gillenson για τα ραντεβού:

1. Ποτέ μην ενθουσιάζεσαι από τη φωνή του στο τηλέφωνο.
2. Ποτέ μην ενθουσιάζεσαι από το πώς δείχνει ο άλλος από πίσω.

Η Αρχή του Ruby για τις τυχαίες συναντήσεις:
Η πιθανότητα να συνανήσεις κάποιον που ξέρεις, αυξάνει όταν είσαι με κάποιον που δεν θέλεις να σε δει μαζί του.

Η Ελεγεία του Cheit:
Αν βοηθήσεις ένα φίλο που βρίσκεται σε ανάγκη, είναι σίγουρο ότι θα σε θυμηθεί - την επόμενη φορά που θα βρεθεί σε ανάγκη.

Ο Νόμος του Denniston:
Η ενάρετη ζωή είναι η τιμωρία των ενάρετων.

Το συνακόλουθο του Denniston:
Αν κάνεις μια καλή πράξη, θα σου ζητήσουν να την ξανακάνεις.

Ο πρώτος Νόμος του Mason για τον Φαουστισμό:
Την ημέρα που θα αποφασίσεις να πουλήσεις την ψυχή σου στο διάβολο, θα υπάρχει υπερπροσφορά.

Το απόφθεγμα του καθηγητή Block:
Να συγχωρείς, αλλά να θυμάσαι.

Η πρώτη Αρχή του Pardo:
Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι ή ανήθικα, ή παράνομα, ή παχαίνουν.

Η επέκταση του Steinkopff:
(Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή επίσης) προκαλούν καρκίνο στα εγαστηριακά ποντίκια
ή φορολογούνται υπερβολικά.

Η συμβουλή του Edelstein:
Μην ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα. Είναι απασχολημένοι με το να ανησυχούν τι σκέφτεσαι εσύ για αυτούς.

Ο Νόμος του Meader:
Οτιδληποτε κι αν σου συμβεί, θα έχει συμβεί στο παρελθόν και σε όλους τους γνωστούς σου, αλλά πιο σοβαρά.

Ο Νόμος του Bocklage:
Αυτός που γελάει τελευταίος μάλλον δεν κατάλαβε το αστείο.

Αξίζει να ευγνωμονούμε το Νόμο του Μέρφυ για ένα λόγο. Μας δίνει την ευκαιρία να χαμογελάμε όταν έρχονται τα δύσκολα. Κι ένα χαμόγελο, αυτό το ξέρουμε καλά, είναι πάντα πιο σημαντικό από κάθε δυσκολία...Έτσι δεν είναι;

The Original Sin

Τις προάλλες διάβαζα το "Maktub" του Paulo Coelho, ένα βιβλίο με αυτοτελείς παραγράφους. Για την ιστορία (και, Πυγμαλίωνα, διόρθωσέ με αν κάνω λάθος), "μακτούμπ" είναι αραβική λέξη και σημαίνει "είναι γραφτό", αν και οι Άραβες πιστεύουν πως ο θεός τα "έγραψε" όλα απλά για να μας βοηθήσει. Μια από τις παραγράφους που ξεχώρισα ήταν και η παρακάτω, την οποια μετέφρασα στα ελληνικά (απλά για να περάσει η ώρα, το κείμενο έχει απλή γραφή έτσι κι αλλιώς).

Η Εύα περιφερόταν στον Κήπο της Εδέμ, όταν το Φίδι την πλησίασε. "Φάε αυτό το μήλο", είπε. Η Εύα, θυμούμενη τα λόγια του Θεού, αρνήθηκε. "Φάε το μήλο", το Φίδι επέμεινε. "Πρέπει να γίνεις ομορφότερη για χάρη του άντρα σου". "Δεν το χρειάζομαι", απάντησε η Εύα. "Εξάλλου, έχει μόνο εμένα και καμία άλλη". Το Φίδι γέλασε δυνατά: "Φυσικά και έχει". Αφού η Εύα δεν το πίστεψε, το Φίδι την οδήγησε στην κορυφή ενός λόφου όπου βρισκόταν ένα πηγάδι. "Είναι εκεί κάτω. Εκεί την κρύβει ο Αδάμ". Η Εύα κοίταξε μέσα στο πηγάδι και αντίκρισε τη μορφή μιας ωραίας γυναίκας να αντανακλάται στο νερό. Και τότε η Εύα άρπαξε και έφαγε το μήλο που της πρόσφερε το Φίδι.


Δεν ξέρω αν αυτή η ιστορία μας καθιστά λιγότερο "ένοχες" ή περισσότερο ανασφαλείς και ματαιόδοξες ως γυναίκες. Εγώ πάντως προτιμώ αυτή την ερμηνεία του προπατορικού αμαρτήματος. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι η Εύα απλά υπάκουσε το Φίδι χωρίς να ακούσει ένα καλό επιχείρημα για να το κάνει. Αν βέβαια δεχτούμε ότι υφίσταται και έχει νόημα αυτό που λέμε προπατορικό αμάρτημα.

Bluetooth like bluekamaki

Το παρασκευο-σαββατο-κυριακο-δεύτερο που μας πέρασε πήγα στην Αθήνα μετά από αρκετό καιρό, γι' αυτό και χάθηκα από προσώπου blog. Ήθελα να δω τους δικούς μου που παραπονιούνται ότι δεν τους βλέπω, τους φίλους μου, να κάνω ψώνια, και γενικά να πάρω αέρα μολυσμένο πρωτευουσιάνικο στα πνευμόνια μου για δυνάμεις. Στο σύνολο πέρασα πολύ ωραία, μέχρι το απόγευμα της Δευτέρας. Ο λόγος δεν είναι το ξαφνικό τσουχτερό κρύο που παρόλο χωρίς μπουφάν δεν με πτόησε (εσύ που βρίσκεσαι Αθήνα καταλαβαίνεις τι εννοώ), αλλά αυτοί οι τύποι που συχνάζουν σε όλα τα cafe και οι οποίοι το μόνο που μου προκαλούν είναι να τους ταρακουνήσω από τους ώμους φωνάζοντας: "Get a life!"

Είχαμε κανονίσει καφεδάκι στο Θησείο με τις κολλητές, να τα πούμε, μιας και είχα να τις δω από αρχές Αυγούστου (ανεπίτρεπτα πολύς καιρός). Γενικά δεν χαλώ εύκολα χατίρια και είμαι καλοπροαίρετο άτομο (δε με πιστεύεις;), οπότε συμφώνησα να καθίσουμε στην "Αυλή", στέκι των κολλητών αλλά αν με ρωτήσεις εμένα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Αρχίσαμε λοιπόν να αφηγούμαστε γεγονότα, να κάνουμε αναλύσεις, προβλέψεις, να ερμηνεύουμε συμπεριφορές, να εκφράζουμε θεωρίες και κάπου στο μεταξύ να ανταλλάσσουμε φωτογραφίες και ringtones με Bluetooth.

Καθότι και ξεχασιάρα, μετά την ανταλλαγή υλικού άφησα το δικό μου ανοιχτό. Ε λοιπόν, μέσα στην επομένη μισή ώρα το κινητό μου κατακλύστηκε από μηνύματα διαφόρων επίδοξων παύλα θρασύδειλων κατόχων κινητών τηλεφώνων νέας τεχνολογίας. Στο σημείο αυτό οφείλω να ομολογήσω πως θα μπορούσα απλά να έκλεινα το Bluetooth μόλις κατάλαβα ότι έγινα αντιληπτή, παρόλα αυτά το άφησα ανοιχτό από περιέργεια για το πόσο ακόμα θα τραβήξει αυτό το blueflirt και απλά δεχόμουν αρχεία, χωρίς να στέλνω πίσω. Όσο για τα nicknames, όλοι (έξι στον αριθμό παρακαλώ) επιβεβαίωσαν την άποψή μου περί έλλειψης αισθητικής και επινοητικότητας, δεν θα αναφέρω όμως κανένα από τα έξι επειδή ο κόσμος μας είναι αποδεδειγμένα μικρός.

Αυτό το περιστατικό απλά έρχεται να τονίσει τον αρχικό μου προβληματισμό. Όσο περνούν τα χρόνια γινόμαστε όλο και πιο κλειστοί, δύσκολα ανοιγόμαστε και ακόμα πιο δύσκολα πλησιάζουμε κάποιον, είτε μας ενδιαφέρει είτε όχι. Κάθε φορά δίνουμε όλο και λιγότερα στον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, και μόνο όταν τον γνωρίζουμε (ή πιστεύουμε ότι τον έχουμε γνωρίσει) καλά ξεδιπλώνουμε το μπερδεμένο κουβάρι του εαυτού μας. Και αν τώρα έχουμε το Bluetooth να χαζολογήσουμε με τον διπλανό μας, παλιότερα το μόνο που διαθέταμε ήταν το εφευρετικό μυαλό μας, που σκεφτόταν όλες εκείνες τις έξυπνες ατάκες. Τότε δεν μας ένοιαζε και πολύ, τώρα φοβόμαστε την αντίδραση του άλλου, δειλιάζουμε στη σκέψη μιας πιθανής "ήττας".

Γιατί όμως; Έχουμε γίνει καχύποπτοι, και πώς να μην γίνει κανείς, όταν το μόνο που λαμβάνει είναι εγωκεντρισμός και ανεντιμότητα; Λογικό δεν είναι να κοιτάει και εκείνος τον εαυτό του; Το να σκέφτεται κανείς τον εαυτό του είναι κατανοητό και θεμιτό, όταν όμως γίνεται σε βάρος των άμεσα σχετιζόμενων με εκείνον το πράγμα αλλάζει. Τότε αναπόφευκτα κάποιος θα ζημιωθεί και πολύ φοβάμαι ότι είναι και οι δυο: προφανώς αυτός που θα λάβει την εγωιστική συμπεριφορά, αλλά και αυτός που θα φερθεί εγωιστικά θα πέσει αμέσως μπροστά στα μάτια του άλλου. Γιατί λοιπόν μπλέκουμε σε αυτόν το φαύλο κύκλο; Σκοπός όλων των ειδών των διαπροσωπικών σχέσεων είναι να ξεφεύγουμε από τα πράγματα που μας ενοχλούν και μας φθείρουν, να ανανεωνόμαστε και να επαναπροσδιοριζόμαστε μέσα από τα μάτια των αγαπημένων μας προσώπων. Είναι κρίμα να σπαταλούμε όλη αυτή την ενέργεια πάνω σε τέτοιους μονόδρομους.

υ.γ.: Το post άλλαξε σαφώς θέμα κάπου στην πορεία, αλλά δεν ήθελα να το αλλάξω γιατί θα χανόταν η αυθεντικότητά του. Τη γλίτωσαν oι Bluetooth aficionados...

Pushing Daisies

Δεν ξέρω για εσάς, πάντως εγώ δεν δηλώνω φαν της ελληνικής τηλεόρασης και χαίρομαι πάρα πολύ που περνάνε μέρες ολόκληρες χωρίς να ξέρω πού βρίσκεται το τηλεκοντρόλ. Πέρυσι (κάλλιο αργά παρά ποτέ!) ανακάλυψα την αμερικανική τηλεόραση! Και φυσικά δεν μιλάω για εκπομπές όπως "pimp my ride" ,"oprah", ή κάθε είδους reality show, αλλά για αυτές τις σειρές-διαμαντάκια που προβάλλονται τη μια μέρα και το ίδιο βράδυ κάποιοι φροντίζουν ώστε όλοι ανά την υφήλιο να έχουν πρόσβαση σε αυτές μέσα από τα αμέτρητα site στο internet. Τώρα θα μου πεις μα καλά, δε σου φτάνουν οι αμερικανιές που βλέπεις στο σινεμά, θέλεις κι άλλες; Ναι, ίσως να έχεις δίκιο σε μερικά σημεία, μα αν παρακολουθήσεις κι εσύ ένα μόνο επεισόδιο μιας σειράς από τις πιο γνωστές θα με καταλάβεις! Φαντάσου μια ομάδα σεναριογράφων, σκηνοθετών, παραγωγών και ένα κορυφαίο στούντιο οπτικών εφφέ (γιατί και αυτά είναι απαραίτητα) να συνεργάζονται για να βγάλουν ένα αποτέλεσμα ανάλογο των blockbuster ταινιών, όχι μια φορά, αλλά κάθε βδομάδα! Εντάξει, αν αυτό σε αφήνει αδιάφορο, τότε μάλλον δεν έχει νόημα να διαβάσεις το υπόλοιπο post. Οφείλω πάντως να ομολογήσω πως κι εγώ στην αρχή κρατούσα μια επιφύλαξη ως προς το τι είναι αυτό για το οποίο όλοι τρελαίνονται. Βέβαια μετά τα πρώτα επεισόδια συνειδητοποίησα πόσο πολύ μπορούν να σε απορροφήσουν, και πλέον παρακολουθώ φανατικά ορισμένες από αυτές.

Θα ήμουν αρκετά προβλεπόμενη αν μιλούσα για σειρές όπως Prison Break, Jericho, Heroes, Lost, μιας και οι περισσότεροι γνωρίζουμε λίγα έως πολλά για την κάθε μια. Γι' αυτό λοιπόν θα ήθελα να σας πω για μια πιο φρέσκια, διαφορετική σειρά, ο πιλότος της οποίας μου κέντρισε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, και φέρει ως τίτλο αυτόν του σημερινού post.

Στο "Pushing Daisies" λοιπόν, ο πρωταγωνιστής, ονόματι Ned, όταν ήταν μικρός, συνειδητοποιεί πως έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα: μπορεί να αναστήσει οτιδήποτε νεκρό με ένα μόνο άγγιγμα! Δυστυχώς όμως, το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσει είναι το ότι προκειμένου να τα κρατήσει στη ζωή, δεν πρέπει να τα αγγίξει δεύτερη φορά, γιατί έτσι θα τα σκότωνε ξανά. Ενήλικος πια, ο Ned διατηρεί ένα μαγαζί-καφετέρια, χαρακτηριστικό για τις γλυκές του πίτες. Εκεί, ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ ανακαλύπτει την ιδιαιτερότητα του Ned και του προτείνει μια συμφωνία: οι δυο μαζί θα συνεργάζονται για την εξιχνίαση ανθρωποκτονιών, με τον Ned να ανασταίνει στιγμιαία τα θύματα και να τους ρωτάει για τον δολοφόνο τους. Με αυτόν τον τρόπο, και ο δολοφόνος αποκαλύπτεται και οι δυο άντρες θα μοιράζονται τα κέρδη. Τι γίνεται όμως όταν μια δολοφονία που τους απασχολεί έχει ως θύμα την Chuck, παιδική αγάπη του ήρωά μας; Κάτω από ποιες συνθήκες συνέβη το έγκλημα και ποιοι κρύβονται από πίσω; Με τα ερωτήματα αυτά ο Ned επιστρέφει στην πόλη που μεγάλωσε, την Coeur d' Coeurs. Καθώς λοιπόν οι δυο άντρες καλούνται να διαλευκάνουν το μυστήριο γύρω από μια περίεργη δολοφονία πάνω σε ένα πλοίο, ο Ned αναρωτιέται αν έχει νόημα να κρατήσει στη ζωή τη μόνη κοπέλα που αγάπησε πραγματικά χωρίς να μπορέσει ποτέ να την αγγίξει, να την φιλήσει, να την κρατήσει στην αγκαλιά του.

Πρόκειται για μια σειρά αποδοσμένη σε ύφος μοντέρνου παραμυθιού, με υπέροχα, ζωντανά χρώματα, αψεγάδιαστους εμφανισιακά χαρακτήρες, πλούσια σκηνικά, ευχάριστη μουσική, που πλαισιώνεται έξυπνα από την φωνή ενός αφηγητή. Τα στοιχεία κωμωδίας και μυστηρίου συμπληρώνουν την ιστορία αυτή, που αλλιώς δεν θα άφηνε τίποτα περισσότερο από μια γλυκανάλατη επίγευση.

Το πρώτο επεισόδιο με άφησε έκπληκτη και το συστήνω σε όλους ανεπιφύλακτα. Αυτό που θέλω να ελπίζω είναι να συνεχίσει σε αυτό το ρυθμό και να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού του, όπως επίσης το πρώτο επεισόδιο να μην αποδειχτεί απλά "κράχτης" μιας κατά τα άλλα αδιάφορης σειράς. Για όποιον ενδιαφέρεται, μπορεί να τη βρει σε οποιοδήποτε site που κατεβάζει torrents, μόνο που μέχρι τη στιγμή που γράφτηκε αυτό το post δεν έχουν κυκλοφορήσει υπότιτλοι. Όχι ότι δεν καταλαβαίνεις την πλοκή χωρίς υπότιτλους...

.:official site:.

Η δύναμη του πάθους

Το πάθος μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να σταματήσει να τρώει, να χάσει τον ύπνο του, να μην πηγαίνει στη δουλειά του, να μην τηρεί τις υποχρεώσεις του. Μερικοί τρομοκρατούνται από αυτή τη χαοτική σκέψη, γι' αυτό και προσπαθούν πάντα να κρατούν τη ζωή τους κάτω από συνεχή αυστηρό έλεγχο. Ακόμα και να συντηρούν μια κατάσταση ήδη σαπισμένη.

Υπάρχει όμως και μια άλλη ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι αφήνουν το πάθος να τους κυριεύσει, να καθοδηγήσει πλήρως τα βήματά τους, πιστεύοντας έτσι ότι θα βρεθεί μια λύση για κάθε πρόβλημά τους. Και καθιστούν έναν άλλον άνθρωπο υπεύθυνο για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Στο τέλος μένουν να αισθάνονται είτε χαρούμενοι που τους συνέβη κάτι τόσο υπέροχο, είτε λυπημένοι, που άφησαν κάτι τόσο απρόσμενο να καταστρέψει τη ζωή τους.

Ένα βότσαλο στη λίμνη

Όταν ρίχνεις ένα βότσαλο στη λίμνη, ένα πλήθος ομόκεντρων κύκλων σχηματίζονται στην επιφάνειά της, και τα ήρεμα νερά ταράζονται γύρω από το σημείο που έπεσε το μικρό βότσαλο. Τα κυματάκια παρασέρνουν στο χορό τους κάθε αντικείμενο που επιπλέει. Αν κατά τη διάρκεια του ρυθμικού τους χορού βρεθεί μπροστά τους κάποιο μικρό παπάκι, τότε αυτό έχει δυο επιλογές. Ή να τρομάξει από το απρόσμενο αυτό κυματάκι και να αντισταθεί, ή να μπει στο χορό των κυμάτων.

Τέτοια βότσαλα ταράζουν συχνά τα γαλήνια νερά της ψυχής των ανθρώπων. Τα μικρά κυματάκια αγγίζουν τις καρδιές που έρχονται σε επαφή. Και είναι στο χέρι του κάθε ανθρώπου αν θα αδιαφορήσει ή θα δεχτεί να παρασυρθεί από την ξαφνική ριπή συναισθημάτων.

Στον κόσμο των ανθρώπων λοιπόν υπάρχει ένα όνομα για αυτό το βότσαλο: είναι το πάθος. Είναι ο ενθουσιασμός της ξαφνικής συνάντησης, η κεραυνοβόλος έξαψη για το απροσδόκητο και η διάθεση να κάνεις κάτι με πραγματικό ζήλο.

Το πάθος μας στέλνει συνεχώς μηνύματα και η ερμηνεία τους εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς. Και αυτή η ξαφνική "ενόχληση" στην ήρεμη λίμνη της ψυχής μας δεν θα πρέπει να μας φοβίζει καθόλου, και καμία σχέση δεν θα πρέπει να έχει με ενόχληση. Αντίθετα, θα πρέπει να είναι ευπρόσδεκτη, και εμείς, ως καλοί (λιγότερο ή περισσότερο) δέκτες των μηνυμάτων που δεχόμαστε καθημερινά, θα φιλτράρουμε το αληθινό "βότσαλο", το πραγματικό πάθος που θα μας ζωντανέψει (ξανά).